Na książkę "Dzieci Lwowa" trafiłam zupełnie przypadkiem. Po powrocie ze szkoły do babci poczułam nagłą chęć przeczytania czegoś. Przeszukałam półki i znalazłam jedną z nielicznych książek nadających się do czytania pośród stosów słowników polsko-angielskich - była nią właśnie książka Heleny Zakrzewskiej.

"Dzieci Lwowa" składają się z dwóch opowiadań. Pierwsze to poruszająca historia małego chłopca - Lulu. Wychowany w bogatej rodzinie we Lwowie, wraz z rozpoczęciem się wojny przeniósł się z matką do dziadka. Stamtąd do pobliskiej chaty, gdzie dziadek i matka chłopca "poszli do Boga, aby pomodlić się za tatę". Lulu dostał się pod opiekę 13-letniej dziewczynki. Wkrótce został sprzedany za grosze przez jej brata rosyjskiemu żołnierzowi, który otoczył go opieką. Po jego śmierci zaczęła się straszna poniewierka Lulu. Sześcioletniego dziecka, które było za małe, żeby coś zrozumieć, skazanego na samotną tułaczkę po obcym, niebezpiecznym świecie. Drugie opowiadanie jest o trzynastoletnim Adasiu, który w wojnie bierze czynny udział - walczy.

Książka jest naprawdę wzruszająca. Dzieciom, które mają wszystko i narzekają na swój los, pokazuje, jak ciężkie może być ludzkie dzieciństwo. Jak tragiczna może być wojna dla małego, opuszczonego dziecka.

Polecam.