Jak pisał kiedyś Jan Kochanowski, gdy ktoś jest zdrowy, z reguły nie zaprząta sobie głowy tym, jak by to było, gdyby zdrowy nie był. Tymczasem okazuje się, że bycie chorym może mieć swoje daleko idące konsekwencje, zwłaszcza jeżeli ten chory pochodzi z rodziny królewskiej i jest hemofilikiem.

„Krew królów” autorstwa Jürgena Thorwalda opisuje trzy poruszające historie mężczyzn, którzy dotknięci zostali „przekleństwem” (bo i tak czasem traktowano tę chorobę) hemofilii. Wszyscy – bliżej lub dalej – skoligaceni byli z wielką angielską władczynią, królową Wiktorią, wskutek czego wszyscy urodzili się chorzy. I ją też za to winili. Jak mówi jeden z bohaterów: „Wiktoria – bez przerwy Wiktoria! Nikt (…) może nie chciał się domyślić, że Wiktoria, uwielbiana królowa, która stworzyła potęgę Anglii, była także nosicielką hemofilii”. Była, a poprzez liczne mariaże swych dzieci, przyczyniła się do rozpowszechnienia tej choroby na dworach w całej Europie.

Książka jest podzielona na trzy części, z których każda opowiada losy jednego (dodajmy, że słynnego najczęściej z powodu swojej choroby) arystokraty: wydziedziczonego następcy tronu Hiszpanii Alfonsa, księcia pruskiego Waldemara i najbardziej spośród całej trójki znanego, carewicza Aleksego. Na losy tych ludzi patrzymy z wielu perspektyw. Raz jest to właściwie spowiedź bohatera, której dokonuje przed przypadkowo spotkaną dziewczyną (Alfons), innym razem przeważa narracja personalna, przy użyciu której historię losów arystokraty-hemofilika przekazują czytelnikowi bohaterowie otaczający tę centralną postać (Waldemar). Wreszcie, swoje spisane przeżycia udostępnia czytającemu petersburski chirurg (Aleksy). Ta różnorodność stylów działa na korzyść książki. (…)

Zapraszamy do zapoznania się z całością recenzji w magazynie BiblioNETkowym „Literadar”:

(c)Wszystkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie bez zgody autora zabronione.