"Całkiem Bliski Wschód" to zbiór reportaży Stanisława Gulińskiego, z wykształcenia arabisty i turkologa, przybliżających nam kulturę oraz meandry historii i polityki tych niekiedy egzotycznych dla nas, choć całkiem bliskich geograficznie krajów.

Guliński podróżuje zawodowo - jako m.in. badacz, tłumacz, a także prywatnie - jako podróżnik, pasjonat wschodniej kultury. Odwiedza m.in. Turcję, Bośnię, Syrię, Irak, Sudan, Egipt. Jego książkę czyta się z prawdziwą przyjemnością, ponieważ łączy ona w sobie kilka elementów, których synteza tworzy ideał reportażu podróżniczego. Przede wszystkim reportaże Gulińskiego cechuje umiar. Moim zdaniem, znakomicie wyważył proporcje pomiędzy swoimi przeżyciami i opiniami a faktami. Nie przepadam ani za reportażami, których treść zdominowana jest przez suche, encyklopedyczne fakty, ani za pracami, których autor nie ma nic do opowiedzenia o odwiedzanym regionie poza własnymi doświadczeniami (vide książki podróżujących celebrytów).

Dzięki temu, że Guliński jest związany jest z Bliskim Wschodem pasją, w swoich reportażach skupia się na takich aspektach historii i kultury odwiedzanych krajów, które w innych opracowaniach są pomijane jako nie dość znaczące. Teraz mamy szanse spojrzeć na Bliski Wschód z innej strony. Nawet spotykane po drodze osoby tematów wybieranych przez autora nie uznają za dostatecznie interesujące - zabytki architektury muzułmańskiej w Egipicie wydają się niewystarczająco godne zainteresowania, a wyprawa mająca na celu zdobycie szczytu Sudanu - nie dość warta zachodu…

I w końcu, co również niezwykle ważne - Guliński ma lekkie pióro. Pisze barwnie, okraszając swoje opowieści anegdotami związanymi nie tylko z własnymi doświadczeniami, ale i historiami poznanych w podróży ludzi.

Pasja Gulińskiego sprawia, że na opisywane przez niego kraje można spojrzeć z fascynacją, połknąć bakcyla i zapragnąć, aby Bliski Wschód stał się nam jeszcze bliższy.


[Recenzję opublikowałam wcześniej na moim blogu]