Od początku wiadomo było, że Pauline Réage to pseudonim. Wiele osób sądziło nawet, że tylko mężczyzna mógł napisać taką książkę. Prawdziwą tożsamość autorki poznano dopiero 10 lat temu, kiedy udzieliła wywiadu brytyjskiemu dziennikarzowi.

Dominique Aury, bo to ona ukrywała się pod tym pseudonimem, była tłumaczką, redaktorką i jurorką konkursów literackich. Przez ponad dwa lata, jako jedyna kobieta, należała do zespołu recenzentów wydawnictwa Gallimard; do zespołu należał również Albert Camus. Trudno wyobrazić sobie bardziej inteligentną i wykształconą osobę, nobliwie ubraną – swoim strojem przypominała wręcz zakonnicę.

„Historia O” ukazała się w czerwcu 1954 r., rok później otrzymała Le Prix Deux Magots, wtedy też stała się obiektem zainteresowania Brigade Mondaine, specjalnego oddziału policji francuskiej do zwalczania przestępstw seksualnych i narkotyków. Pauvert, przyjaciel i wydawca, miał w ciągu krótkiego czasu aż 17 procesów.

„Historia O” nie należy do książek, które można czytać w autobusie – a już na pewno nie nadaje się do tego pierwszych 60 stron, mających rzadko spotykany ładunek erotyczny. Tytułowa bohaterka, O, to młoda kobieta, którą kochanek René zawozi do starego pałacyku w dzielnicy Roissy na przedmieściach Paryża. O trafia tam do tajnego stowarzyszenia o bardzo skomplikowanych regułach: nie wolno jej patrzeć w oczy żadnemu z mężczyzn, ani rozmawiać z żadną z kobiet. Musi nosić suknię z gorsetem, która odsłania jej piersi, skórzaną obrożę i mankiety. Wszyscy mężczyźni należący do stowarzyszenia mogą robić z nią, co im się żywnie podoba.

„Historia O” była najchętniej czytaną w latach 60. współczesną powieścią francuską za granicą. Powieść znalazła się na liście największych bestsellerów XX wieku, którą Francja uczciła w 2004 r.

[Oficyna Wydawnicza Mireki, Kraków 2005]