— To jest gra do przenoszenia się w dawne czasy.
Oczy Karoliny robią się duże jak spodki.
— Bujasz. Takich gier nie ma.
— Nie bujam. W dawnych czasach trzeba się cały czas bać i w ogóle, a potem musisz zgadnąć, jak wrócić do domu.
— Byłeś?
— Byłem i więcej nie chcę.
— Ale ja chcę!
— To moja gra. Oddaj joystick.
Całkiem niegrzecznie Paweł wyrywa Karolinie ciemny prostokąt. Ona nie puszcza, szarpią się przez moment w milczeniu, nie wiadomo, czy to jej palec, czy palec Pawła trafia na przycisk*.


---
* Ewa Nowacka, „Rogi Minotaura”, Wydawnictwo Siedmioróg, 1998, s. 10-11.