Przyznaję na wstępie, że nie jest to książka dla każdego. Jeśli ktoś czytał "Proces", wie mniej więcej, czego się spodziewać, tyle że w przypadku "Zamku" należy pomnożyć doznania kilkakrotnie.

Głównym bohaterem jest ponownie Pan "K", który tym razem zostaje wcielony w postać geometry i przyjeżdża, by objąć posadę w nowym miejscu. Największym przeciwnikiem będzie ogromnie rozrośnięta biurokracja. Na tym właściwie kończy się rys fabuły, a zaczyna surrealistyczna wizja Kafki. Wszystko jest z pozoru normalne, a jednak tak pokrętne, nierealne, niejasne, wyolbrzymione i zakrzywione, że z codziennym życiem nie ma zbyt wiele wspólnego. Atmosfera absurdu i tajemnicy towarzyszy nam przez całą lekturę. W dodatku rysy psychologiczne postaci praktycznie nie występują, a dominują długie, bogato uargumentowane monologi. Specyfika utworu będzie dla jedynych słabością, a dla drugich siłą, natomiast chyba nikt nie przejdzie obok dzieła Kafki obojętnie. Mnie się spodobało, bo ta "inność" ma w sobie coś pociągającego. Choć też daleki jestem od zachwytów nad geniuszem autora. W tym przypadku każdy sam musi ocenić, co lubi i czy "Zamek" wpasuje się w jego gusta.