Druga powieść autorki szokującej i silnie działającej na emocje czytelnika „Siostry” jest już bardziej stonowana, choć charakterystyczna dla Saramonowicz umiejętność budowania napięcia i egzystencjalna głębia jej pisarstwa to także mocne strony „Luster” - opowiadających na poły obyczajową, na poły detektywistyczną historię pewnej kobiety, która dokonuje za młodu morderstw na starszych kobietach, by w jesieni życia pozbawić życia swoją młodziutką sublokatorkę…

Tytułowe lustra są niemymi świadkami zdarzeń rozgrywających się pod koniec XX wieku i wcześniej, tuż przed wojną. To one opowiadają, co działo się w domach zmagających się z samotnością, bólem i cierpieniem Zofii, Gabrieli i Irmy; w aptece i przylegającym do niej laboratorium farmaceutycznym; w mieszkaniu wiekowej Ewy, wokół losów której koncentrują się opisane zdarzenia. Lustra odbijają rzeczywistość, panują nad nią, ale także nadają jej kształt i znaczenie. Od początku do końca wydają się najważniejsze i dominujące, tworzą swoistą psychiczną zależność z przeglądającymi się w nich ludźmi, zagubionymi, cierpiącymi i przeżywającymi wiele rozterek natury egzystencjalnej.

Autorka buduje dramatyczne napięcie w trzech teatralnych niemal aktach, ukazujących rzeczywistość nielinearnie i fragmentarycznie. Powieść niesie w sobie obecny od pierwszych stron niepokój i chłód, jest także naturalistycznym wręcz opisem starości i umierania, bo wokół nich koncentrują się opisywane przez Saramonowicz zdarzenia.

Zakończenie nieco rozczarowuje. Umiejętnie budowane napięcie znika już na kilkanaście stron przez ostatnią relacją składaną przez lustra na posterunku policji oraz w domu Ewy. Książka podejmuje nadal drażliwy i kontrowersyjny temat eutanazji. Lektura rodzi wiele pytań, ale na żadne jednoznacznie nie odpowie. Brakować w niej może wysublimowanego artyzmu debiutanckiej „Siostry”, niemniej jednak „Lustra” potwierdzają wysoką klasę twórczości Saramonowicz, która potrafi zmusić czytelnika do silnego współodczuwania zdarzeń, o jakich pisze.