Mówi się, że przekład literacki jest jak kobieta - albo piękny, albo wierny. Innej możliwości podobno nie ma. Ciekawe, kto ukuł to hasełko? Być może jakiś złośliwy mężczyzna. O ile w życiu ta sentencja raczej się nie sprawdza, o tyle należy jej oddać słuszność, jeśli idzie o literaturę.

Kto nie znałby "Kubusia Puchatka"? Pytanie oczywiście retoryczne. "Kubuś…" Ireny Tuwim to rzekomo przekład piękny, ale wierny ma być przekład Moniki Adamczyk-Garbowskiej. To właśnie jej wersję przygód "Winnie the Pooh" (autor? A.A. Milne, oczywiście!) trzymam przed sobą. Zatytułowana jest wielce oryginalnie - "Fredzia Phi-Phi". I jak tu się nie roześmiać, jak Miś może nazywać się Fredzią?! Okazuje się, że może. Znajdujące się w tytule oryginału imię Winnie to zdrobnienie do Winniefredy!

"Tak czy owak jest już na dole i może zostać wam przedstawiony. Fredzia Phi-Phi.
Kiedy po raz pierwszy usłyszałem jego imię, powiedziałem to, co wy właśnie zamierzacie powiedzieć:
- A ja myślałem, że to chłopiec.
- Ja też - odparł Krzysztof Robin.
- W takim razie nie możesz nazywać go Fredzią.
- Nie nazywam.
- Przecież powiedziałeś…
- To jest Fredzia Phi-Phi. Nie wiesz, co to znaczy?
- Aha, no tak, teraz już wiem - odparłem szybko. - I mam nadzieję, że wy też wiecie, bowiem jest to jedyne wyjaśnienie, jakie otrzymacie."

Scenki tej oczywiście nie ma w "Kubusiu Puchatku".

"Fredzia Phi-Phi" jest mniej dziecięca od "Kubusia…". Język został zauważalnie uwspółcześniony, a czytelnicy przyzwyczajeni do wersji prawidłowej i jedynej (oba określenia z przymrużeniem oka) nie odnajdą tu Kłapouchego, tylko Ijee (Eeyore), Krzysia, tylko Krzysztofa Robina, Mamy Kangurzycy i Maleństwa, ale Kangę i Gurka. Tropi się tu łysicę i łesicę, poluje na Sonia. Piosenki - faktycznie bliższe oryginału - zostały pozbawione wdzięku.

Ciekawym przykładem różnic może być ten fragment (choć zaprzecza on teorii o dosłowności i wierności "Fredzi..."):
"Fredzia Phi-Phi":
"- Nic, nic, Misiu Phi, nic takiego. Nie możemy wszyscy, a niektórzy nie. To wszystko.
- Czego nie możemy? - spytał Phi pocierając nos.
- Wesołość. Taniec i śpiew. Mało nas, mało nas do pieczenia chleba."

"Kubuś Puchatek":
"- Nic, Kubusiu Puchatku, nic. Nie wszyscy mogą i któryś z nas nie może. I w tym cała rzecz.
- Czego nie może? - zapytał Puchatek drapiąc się w nos. - Co masz na myśli?
- Szaleństwo. Śpiew i taniec… Ot, przechadzamy się wśród morwowych krzewów."

"Winnie the Pooh":
"- Nothing. Pooh Bear, nothing. We can't all, and some of us don't. That's all there is to it.
- Can't all what? - said Pooh, rubbing his noise.
- Gaiety. Song-and-dance. Here wo go round the mulberry bush."

Irena Tuwim stworzyła piękną opowieść. Książka w jej tłumaczeniu jest opowieścią ponadczasową. Wersja Moniki Adamczyk-Garbowskiej to ciekawostka, która może mieć problemy z uwiedzeniem kogokolwiek - czy to dziecka, czy dorosłego. "Kubusie…" ilustrowane były przez E.C. Sheparda. Wydawca "Fredzi…" posunął się tak daleko, że nawet obrazki musiał mieć własne…