Rok 1920, Paryż. Tytułowy Nadsamiec postanawia udowodnić tezę o niewyczerpalności ludzkich sił, bijąc na gruncie erotyki eksperymentalnej rekord odnotowany przez starożytnego mędrca Teofrasta, wynoszący 70 razy z rzędu. Na drugim planie - choć nie jest to żadną miarą plan pośledniejszy - rozgrywa się obłąkańczy wyścig kolarskiego kwindemu (jego uczestnicy zostali poddani sterydowej kuracji, dającej im nadludzką moc) z pociągiem ekspresowym na trasie Paryż-Irkuck-Paryż. Wyścig wygrywa jednak tajemniczy cyklista, którego niezmordowana krzepa nie potrzebuje ni chemicznego, ni metafizycznego wspomagania.


"Miłość to akt bez znaczenia, można ją bowiem uprawiać w nieskończoność".
Alfred Jarry


Alfred Jarry (1973-1907) - francuski poeta, prozaik i dramatopisarz, twórca patafizyki, zdeklarowany cyklista, bezwzględny krytyk mieszczaństwa, genialny prekursor dwudziestowiecznych kierunków awangardowych: kubizmu, dadaizmu i surrealizmu. Garściami czerpali z niego egzystencjaliści, strukturaliści, semiotycy, oulipijczycy, postfreudyści i postmoderniści. Dziś uznaje się go za jednego z ojców założycieli postsekularyzmu, choć w rzeczywistości powinno się go czytać w poszukiwaniu tego, co da się dopiero stworzyć. Wiódł żywot ekscentryka. Jego najważniejsze dzieła to: "Cezar-Antychryst" (1895), "Ubu król, czyli Polacy" (1896), "Czyny i myśli doktora Faustrolla, patafizyka" (1908). W 1902 roku, tuż przed napisaniem "Nadsamca", wyznał swej przyjaciółce Rachilde, że po stworzeniu serii wywrotowych tekstów zamierza "pisać tak jak wszyscy". Na szczęście zamierzenie to zakończyło się spektakularną klęską.

[Korporacja Ha!art, Kraków 2011]