Ken Kesey - wielki pisarz. Udowadnia, że nie tylko grzeczni pisarze osiągają sukces. Wiele zakrętów życiowych na pewno pomogło mu w napisaniu "Lotu nad kukułczym gniazdem".

Rozpoczyna się bardzo niewinnie, ale z każdą kolejną stroną udzielał mi się coraz bardziej nieco psychodeliczny klimat powieści. Momentami robi się zabawnie, lecz za chwilę wszystko zostaje rozwiane przez kolejną porcję refleksji Keseya. Postać McMurphy'ego. Beztroska nadająca zupełnie inny wymiar szpitalowi. Miałem mocne skojarzenia z filmem Roberta Benigniego "Życie jest piękne". Wydaje się, że McMurphy momentami traktuje to, co się dzieje, jako grę, jako zabawę.

Osobna refleksja należy się elektrowstrząsom, w końcowym fragmencie książki, którym jest poddawany jeden z bohaterów. Genialny motyw ze wspomnieniami z dzieciństwa; podczas czytania przechodziły mnie drgawki. Właśnie w tym fragmencie Kesey pokazuje swoją wielkość. I ten tajemniczy Kombinat, który szybko wybudził mnie ze złudzenia, że tu chodzi tylko o szpital psychiatryczny. Szukanie odniesień do ludzkiego życia - czytając tę książkę nie da się tego uniknąć.

Osobna sprawa to postać oddziałowej. Momentami wydawała mi się sympatyczna. To jej główna broń - wydaje się, że w rzeczywistości wszystko robi dla dobra pacjentów. I to, że większość pacjentów jest tam na własne życzenie - to pokazuje uzależnienie od szpitala. Ci ludzie nie potrafiliby poradzić sobie w normalnym życiu. I znowu odwołanie - "Skazani na Shawshank"; tzw. instytualizacja.

I jeszcze na koniec małe porównanie z filmem Miloša Formana. Dobór aktorki do roli siostry Ratched - Louise Fletcher wydaje się naprawdę miłą kobietą koło 40. W ogóle nie budzi grozy. Forman zrobił z tego bardziej komediodramat, zupełnie "wypierając" opowieść z psychodelicznego klimatu.

Ocena - naturalnie 6.