Użytkownik: carmaniola 25.08.2011 13:14 napisał(a):
Odpowiedź na: Nie miałam jeszcze okazji... | jagudjagut Przyznam, że z chęcią przeczytam książkę Polman (artykuł Leszczyńskiego niestety mnie ominął), bo jakimś dziwnym trafem ostatnio natykam się na podobne opinie o pomocy humanitarnej dla biednych krajów tzn. wręcz mówi się o przemyśle pomocowym i neguje się sensowność niesienia pomocy w formie dotychczas przyjętej. I przyznam, że argumenty tej strony przeciwnej owej pomocy do mnie przemawiają.

Użytkownik: kasiawrz 21.09.2011 20:40 napisał(a):
Odpowiedź na: Nie miałam jeszcze okazji... | jagudjagut jagudjagut, myślę, że najpierw powinnaś przeczytać tę książkę, a później głosić opinię o niej. Strasznie nie lubię takich opnii z drugiej ręki. Jeżeli artykuł Adama Leszczyńskiego zaciekawił Cię to może powinnaś przeczytać również książkę Lindy Polman? Wtedy mogłabyś osądzić, kto i w jakim stopniu ma rację.

Ja właśnie jestem po lekturze "Karawany...". Dziękuję Lindzie Polman za tą książkę! Oczywiście należy pomagać, ale ta książka skłania do refleksji nad sposobem tej pomocy oraz odpowiedzią na pytanie, co możemy zrobić, aby prawidłowo racjonować pomoc i rzeczywiście sprawiać, aby tym ludziom żyło się lepiej.
Autorka absotulnie nie nakłania nikogo do zaprzestania wspomagania organizacji pozarządowych, tylko proponuje dwa razy się zastanowić, komu i w jaki sposób przekazujemy pieniądze.

Myślę, że ważnym szczegółem jest fakt, iż wstęp do polskiej wersji napisała Janina Ochojska.

Użytkownik: moremore 16.10.2012 19:13 napisał(a):
Odpowiedź na: Nie miałam jeszcze okazji... | jagudjagut Przyłączam się do komentarza poprzedniego, absolutnie problem pomocy humanitarnej nie został potraktowany, jak to ocenia Adam Leszczyński:"zero-jedynkowo". Mało tego, oprócz przedstawienia udokumentowanych faktów, danych, liczb i analiz, Polman stawia bardzo ważne moralne pytania, między innymi o to, jak poradzić sobie z brakiem współpracy między konkurującymi o pieniądze darczyńców (de facto o własne być albo nie być) organizacji pomocowych, jak przeciwstawić się skutecznie rozgrywanym przez reżimy, oprawców, rebeliantów i wszelkiej maści zbrodniarzy manipulacjom przy rozdawnictwie naprawdę ciężkich pieniędzy, które w ostatecznej fazie pomocy w ogóle nie docierają do poszkodowanych. Autorka bez ogródek opisuje proceder rozkradania przekazywanej pomocy na różnych etapach jej organizacji, piramidach kolejnych ciągnących zyski podwykonawców, o kupowanej podczas humanitarnych akcji broni, bogaceniu się przy okazji dyktatorów, bezradności tych, którzy naprawdę chcą pomagać, gdy okazuje się, że nie są w stanie działać skutecznie bez wspierania przemocy, o koniunkturalizmie i medialnych korzyściach, o braku wyobraźni pomagających (rękawice narciarskie zrzucane z samolotów nad Afryką), o braku wrażliwości gdy toczy się zacięta walka o granty, wreszcie o zagrożeniach, jakie w dzisiejszym świecie pozbawionym złudzeń mogą spotkać pokojowych przecież aktywistów, działających na terenach objętych konfliktem.

Henry Dunant, kiedy w 1863 roku zakładał organizację Czerwony Krzyż za jedną z głównych zasad jej działania przyjmował neutralność i bezstronność. Linda Polman udowadnia bezdyskusyjnie moim zdaniem, że bezstronność międzynarodowej pomocy jest już dziś niemożliwa, że duże pieniądze i wpływy, jakie związane są z tą działalnością zawsze pociągają za sobą hordę chciwości, bezprawia, przemocy i niestety - czasem służą złej sprawie, chociaż mają takie piękne i wzniosłe hasła na sztandarach. I robi to sprawnie, bez afektacji, bez owijania w bawełnę, bez cackania się z autorytetami. Nie dowiedziałam się w sumie niczego nowego, mechanizm "rozpływania się środków" na różne cele znamy w polskiego podwórka (patrz autostrady :)), ale naprawdę interesująco analizuje autorka pewne mechanizmy wzajemnego nakręcania się przemocy i akcji humanitarnych, przepływu zależności i zysków, ciągnie nas przez Azję, Afrykę, i Europę pokazując powracające jak zaczarowane te same schematy marnotrawienia, obojętności, koniunkturalizmu, braku współpracy, bezsensownej konkurencji, moralnego dramatu pod tytułem:" ile dzieci może umrzeć, a ile da się nakarmić".Opisuje jak podtrzymywanie obozów dla uchodźców potrafi skutecznie ubezwłasnowolnić wspomaganych, jak się przy okazji świetnie załatwia przedłużenie wojen domowych i rzezi wspierając tą samą pomocą oprawców. To jest główny motyw tej książki i naprawdę warto samemu się z tym dylematem zmierzyć. I nie jest prawdą, że Polman neguje międzynarodową pomoc jako jednoznacznie złą, wskazuje jednak poważne patologie i stara się dociec gdzie leży źródło zakażenia, jak sobie z tym poradzić przeciwstawiając przykładom negatywnym także organizacje czy jednostki, które rozumieją, że jest granica rozsądku, której przekroczenie czyni wspomaganym więcej krzywdy, niż pożytku i kiedy trzeba wycofać się poza akcję.

Na koniec: ten fragment z wózkami dla niepełnosprawnych dotyczył akurat sytuacji, kiedy przywiezione przez holenderski zdaje się, Czerowny Krzyż wyposażenie, zamiast zostać rozdane ofiarom wojny, przejęte przez wojsko-zostało sprzedane kacykom i znajomym kacyków, a potem wydzierżawione ulicznym handlarzom (wózki jako lodziarnie i kebabownie). Beznogie i bezrękie ofiary wojny nie miały akurat nic do powiedzenia w kwestii przydatności tychże wózków, bo nigdy ich nawet nie zobaczyły.

Polecam lekturę, świetna książka.

Użytkownik: MariusSalami 14.11.2012 22:11 napisał(a):
Odpowiedź na: Nie miałam jeszcze okazji... | jagudjagut ja nie czytałem ale napiszę, że książka jest świetna...

W Gazecie Wybiórczej różne dziwne rzeczy piszą.

Użytkownik: Anakha 07.02.2016 12:13 napisał(a):
Odpowiedź na: Nie miałam jeszcze okazji... | jagudjagut Jestem w trakcie lektury. Przeczytałem już jednak tę dyskusję i uznałem, że mogę ją wartościowo uzupełnić. Za doskonałą alternatywę dla tego jakże dziurawego systemu uważam dobroczynność opartą na przedsiębiorczości. Jest to inwestowanie środków nie w jednorazową pomoc(dając komuś koszulkę dajesz komuś koszulkę i nic więcej), a w utrzymującą się działalność(kredyt/darowizna kilkuset dolarów dla kobiety, chcącej zostać szwaczką; albo na wyższym poziomie wybudowanie przez Danone wytwórni jogurtu zawierającego kluczowe składniki odżywcze i sprzedawanie po kosztach, tak aby tubylców było stać na ich zakup, a wytwórnia mogła się utrzymać).

Szerzej o tym zagadnieniu możecie przeczytać w książkach Richarda Bransona. Osobiście polecam zacząć od "biznes do góry nogami wywrócony". Wybierając wędkę zamiast ryby, możemy pomóc trwale poprawić sytuację, a nie uspokajać swoje serca nieefektywnymi działaniami.