Obok "Doliny Muminków w listopadzie" to najpoważniejsza książka z serii. Głęboka, zmuszająca do refleksji opowieść o tym, jak to pewnego razu znudzony monotonią dnia codziennego Tatuś Muminka poczuł nieodpartą chęć, by wypłynąć na morze, podróżować, wrócić do beztroskiego trybu życia z czasów swej młodości. Jego wyrozumiała małżonka wyrusza więc z nim, Muminkiem i Małą Mi w wędrówkę w nieznane. Nie jest to jednak taka wesoła, integracyjna podróż, jak we wcześniejszych tomach. Z książki na kilometr zieje nadmorskim chłodem i melancholią. Poznajemy nowe, smutne, ale jakże interesujące, jakże ludzkie, oblicza mieszkańców Doliny Muminków. Pojawia się tu niezapomniany motyw z Latarnikiem - w popularnej, wieczorynkowej kreskówce, według mnie, za bardzo spłaszczony.

Polecam wszystkim, zarówno tym bardziej zapalczywym muminkowym fanom, jak i osobom, które twierdzą, że historie o Muminkach są infantylne.