U wybrzeży greckiej wyspy Santorini wpada do morza natowski samolot z bombami wodorowymi na pokładzie, a jednocześnie w okolicy dochodzi do eksplozji na jachcie greckiego milionera. W pobliżu miejsca wypadku przepływa okręt angielskiej marynarki wojennej, który zabiera rozbitków z jachtu i zabezpiecza miejsce wypadku samolotu. Sytuacja staje się dramatyczna, gdyż potencjalny wybuch bomb może doprowadzić do erupcji wulkanu na wyspie, a w konsekwencji do trzęsienia ziemi.

"Santoryn" to ostatnia książka Alistaira MacLeana zarówno chronologicznie, jak w rankingu - czytelnicy BiblioNETki ocenili ją najniżej ze wszystkich jego powieści. I to powinno posłużyć za cały komentarz. Trudno znaleźć jakieś pozytywy tej książki, skumulowały się w niej wszystkie grzechy ostatniego okresu twórczości autora. Czarno-biali bohaterowie zajmują się głównie ględzeniem, co gorsza, to ględzenie jest strasznie sztuczne, a erudycja bohaterów tak wielka, jakby czytali z kartki. Napięcie jest szczątkowe, postacie schematyczne, autor szybko pokazuje nam, kto jest czarnym charakterem i ze strony na stronę tylko nas w tym utwierdza, czyli elementu zaskoczenia nie ma... I oczywiście wszechobecny alkohol: bomba tyka, ale to nic, szklaneczka whisky rozwiązuje każdy problem. Największym zaś świadectwem nieudolności MacLeana jest nadanie bohaterom nazwisk wykorzystanych we wcześniejszych książkach - jeśli ktoś ma ochotę, może się zabawić w przypominanie sobie, gdzie wcześniej pojawiały się te nazwiska.

Z wielką przykrością czytałem tę powieść, zwłaszcza mając w pamięci dużo wcześniejsze, świetne pozycje MacLeana. To smutne, że pisarz, który stworzył niemalże kanon literatury sensacyjnej, zakończył literacką karierę w tak żenujący sposób.