Książka wypełniona cierpieniem, złudną nadzieją, że czas leczy rany, opowiada o czasach niewolnictwa, jego straszliwym wpływie nie tylko na umysłowość Afroamerykanów, ale przede wszystkim na ich dusze. Nie można oddać tego, co najcenniejsze w tej książce, opisując jej fabułę; autorka w oryginalny sposób rozwija tę fabułę, tak że początkowo nie znamy wszystkich wątków i motywów bohaterów, dopiero z czasem ujawnia się prawda, która mocno wstrząsa czytelnikiem. Pomimo wątków zdawałoby się fantastycznych (nie chcę ich ujawniać przed czasem), "Umiłowana" porusza swym realizmem jak rzadko która powieść. Po jej przeczytaniu pozostawia nas dojrzalszych i pomimo że byliśmy tylko czytelnikami, daje nam posmakować przeżyć ciężkich, dla wielu zapewne ponad ich wytrzymałość, gdyby zdarzyły im się osobiście.

Jeżeli ktoś chciałby ją porównać do np. "Chaty wuja Toma", to najprościej pisząc "Umiłowana" jest książka bazującą bardziej na korodującym z czasem wnętrzu czarnoskórych Amerykanów niż na opisach ich cierpień, przez to jest dla czytelnika o wiele bardziej wstrząsająca. Mnie osobiście po przeczytaniu przypomniała o starej zasadzie: "nie oceniaj, żeby ciebie nie ocenili".