Treścią książki jest historia rodziny Karamazowów - pijaka i hulaki Fiodora Pawłowicza oraz jego trzech synów, którzy po latach powracają w rodzinne strony. Najstarszy z nich - porywczy Dymitr spiera się z ojcem o spadek, z czasem również o pewną kobietę; średni, Iwan - skryty, szukający sensu życia i odpowiedzi na odwieczne pytania, miota się bezsilnie między wiarą a niewiarą w Boga; najmłodszy z braci, Aleksy - początkujący duchowny, pełen wiary w Boga i dobro ludzkie, starający się łagodzić wszystkie spory i nieporozumienia, miał być głównym bohaterem drugiej części powieści, która jednak nie powstała (wielka strata!) z powodu śmierci autora.

Ogromnym atutem powieści jest wielość i różnorodność wątków: wątek rodziny - konflikty, ale też więzi rodzinne; wątek miłosny - rozdarcie pomiędzy obowiązkami a namiętnością; wątek kryminalny - śmierć ojca, śledztwo, rozprawa sądowa; wątek filozoficzny - bezsporna świętość przeciw wątpliwościom w istnienie Boga i wartości etycznych; a także wiele wątków pobocznych. Całość, jak zwykle u Dostojewskiego, przesycona głębią psychologiczną, nałożona na szeroki kontekst historyczno-społeczny XIX-wiecznej Rosji oraz jego osobiste doświadczenia i poglądy.

Mimo mojego uwielbienia dla „Braci Karamazow” obawiałabym się polecać ich komuś, kogo nie pochłonęła „podstawowa” powieść Dostojewskiego - „Zbrodnia i kara”, ale może się mylę… Moim zdaniem, jest to powieść, którą można czytać wielokrotnie i za każdym razem znajdować w niej coś nowego lub pogłębiać wciąż i wciąż to, co znalazło się już wcześniej. Spora objętość zapewnia długotrwałe zajęcie nawet dla „połykających” książki, a przy tym jeśli dobrze się w nią zagłębić - na pewno nie znudzi. Jednym słowem: klasyka.