Zaczyna się zwyczajnie, jak to w tego typu powieściach obyczajowo-romantycznych bywa. Ona - dziennikarka pisząca do bostońskiej gazety, rozwódka z synem; on - zamknięty w sobie mężczyzna, nieopuszczający przez całe życie Karoliny Północnej i rozpamiętujący śmierć żony. Dzielą ich tysiące mil. Czy jest jakaś siła, która popchnie dwoje pogubionych ludzi w kierunku siebie?

Okazuje się, oczywiście, że jest. Zwykła butelka przyniesiona na wybrzeże Nowej Anglii przez Prąd Zatokowy. Jednak, jak zapowiedziano w prologu, ten uformowany kawałek szkła będzie posłańcem losu. W butelce jest bowiem wiadomość Garretta do jego zmarłej żony. Niezwykle wzruszający list intryguje Theresę tak, że zaczyna szukać niezwykłego nadawcy.

Czytając książkę wyczuwałam styl Nicholasa Sparksa, jaki spotkałam w jego innej znanej mi powieści, pt. "Anioł Stróż". Tam też pełno było kafejek przy molo i wspólnie na szybko robionych kolacji. Urzekło mnie to nawet. Jednakże nie mogę tak powiedzieć co do fabuły. Akcja jest nudnawa. Odniosłam wrażenie, że narrator prowadzi nieudolnie czytelnika do ostatnich wydarzeń. Punkt kulminacyjny jest jednak zaskakujący i szokujący. Wydaje się, że autor zbierał siły na koniec. Choć to nie rekompensuje całości.

Nie polecam gorąco tej pozycji. Moim zdaniem, jest wystarczająco dobra na plażę czy nudę. Oby tylko nurkowanie Garretta i Theresy nie zanudziło czytelnika zupełnie.