Warto było podążać raz złapanym tropem - Beata Pawlikowska jako autorka psychologii stosowanej w czwartym tomie osiągnęła wyżyny! Przede mną ciągle tom trzeci (W dżungli niepewności: Listy do M. (Pawlikowska Beata)), którego jestem równie ciekaw, ale widzę, jak bardzo się rozwinęła.

W pierwszym tomie (W dżungli życia : Poradnik dla dziewczyn i chłopców (oraz niektórych dorosłych) (Pawlikowska Beata)) zachwyciła mnie szczerością i nieustępliwością w rozwiązywaniu życiowych problemów na drodze konsekwentnie krytycznego myślenia. Była w nim jednak nadmiernie natarczywa, co któreś zdanie pisała żywą krwią, bo tak należy chyba rozumieć ciągłe podkreślenia. Tom drugi (W dżungli miłości (Pawlikowska Beata)) jest spokojniejszy, ale sprawia wrażenie ciągnięcia tematu dalej. Może tak mi się tylko zdawało, bo przecież było tam więcej o związkach miłosnych, jednak na pewno nie jest to książka o miłości, tylko raczej o tym, jak podejście do życia wpływa na kochanie.

"W dżungli samotności" to jakby bezpośredni powrót do tematu "W dżungli życia", ale bardziej poukładany. Pewnie dlatego, że Pawlikowska zdążyła już wyrzucić z siebie mnóstwo emocji i stać ją na łagodniejsze prowadzenie czytelnika przez - wcale nie krótką - książkę. Zastosowała też fantastyczny zabieg - wprowadziła do poradnika postać Sherlocka Holmesa.

Wprawdzie to tylko krok dalej, bo ta postać jest symbolem jej osobistej metody pracy nad sobą, ale pojawienie się w poradniczku psychologicznym dialogu oraz humoru powoduje, że zaczyna się to czytać jak wartką opowieść. Nagle trudne tematy, wymagające skupienia i pokonywania wewnętrznych barier, ukazują swoją paradoksalną urodę oraz niezwykłość. Bo, co wiedzą matematycy i inni ścisłowcy (np. Steinhaus Hugo), logika ma w sobie niesłychany powab, jeśli umie się jej odpowiednio przyjrzeć.

Nie znalazłem w tej książce zbyt wielu rzeczy przeznaczonych wyłącznie do kobiet (jak np. w Chcę być kochana tak jak chcę: Rozmowy terapeutyczne (Miller Katarzyna, Konarowska Ewa)). Nie sposób jednak nie zauważyć, że autorka zwraca się do czytelniczek, i nie wiem, jak to odczytywać - czy jako wynik przekonania, że problemy kobiet są jej bliższe, czy może tego, że głównie one dały odzew na jej książki. Stosunkowo najbardziej widać to w quizie do samodzielnego wypełnienia, przy którym musiałem się zastanawiać, o co autorka chciała tak naprawdę zapytać, ewentualnie co bym czuł i robił, gdybym był przeciwnej płci. Zdecydowanie jednak polecam "W dżungli samotności" wszystkim wrażliwym, zarówno dziewczynom, jak i chłopakom.

Wiele z myśli tu zapisanych znam skądinąd, poza tym na pewno dałoby się skrócić tę książkę co najmniej o połowę. Pytanie tylko po co, skoro przyjemność obcowania z kimś mądrym i pogodnym jest tak rzadka i tak duża. Bo jeśli nie dla rady i pomocy w radzeniu sobie z poczuciem wyobcowania, można wziąć tę książkę dla porcji pozytywnego nastawienia do życia, żeby sobie naładować akumulatorki. Albo żeby lepiej nazywać pewne zjawiska - takie hasła jak "sok z muchomorów", "Strefa Strachu" czy "krewetka" zapadają w pamięć i pozwalają świetnie opisać życie człowieka sparaliżowanego niskim poczuciem wartości.

Muszę też przyznać, że podczas lektury zachichotałem nie raz, a spore porcje tekstu są napisane bardzo płynnie, w sposób budzący ciekawość, co dalej (tzw. "cliffhangery"), więc miałem wrażenia jak przy czytaniu fajnej powieści (niemal kryminalnej, gdyż są ofiary - ale, co zaskakujące, nieważne, kto zabił; sprawdźcie sami!). Miło też było popatrzeć na gęsto poutykane rysunki z motywem kwiatków, ludzików oraz rybek - i ani razu nie znalazłem powtarzającego się obrazka!

Beata Pawlikowska być może nigdy nie zostanie dla mnie autorką opowieści podróżniczych, ale jako autorka popularnej literatury psychologicznej wykazała się i szczerością, i oryginalnością, i rozsądkiem, i lekkim piórem, za co jestem jej głęboko wdzięczny. Takie opowieści mogę czytać bez znudzenia w nieskończoność...