Aaricia bezskutecznie szuka wszędzie pomocy dla chorego Thorgala. Wydaje się, że już tylko bogowie mogą mu pomóc. Kiedy moc Jolana rozwścieczy napotkanego wielmożę, z tarapatów bohaterów wyciągnie Vigrid, młody bóg, którego Aaricia poznała w dzieciństwie. Okazuje się, że jest sposób, by Thorgala uratować.

Po otwarciu albumu z niedowierzaniem patrzy się na okładkę, by upewnić się, że wciąż można na niej znaleźć nazwisko Rosińskiego. Rysunek, który był coraz bardziej niedbały w poprzednich tomach, nagle przeszedł niesamowitą metamorfozę. Nie jest to zmiana, która może się łatwo spodobać, niektóre obrazki trącą kiczem. Nie można jednak odmówić Rosińskiemu, że w końcu włożył w "Thorgala" sporo pracy.

"Ofiara" nie tylko zamyka podcykl rozpoczęty w "Barbarzyńcy". To ostatni album, który napisał Jean Van Hamme i ten finisz widać w wielu miejscach. To podsumowanie drogi Thorgala - nie tylko tej długiej wędrówki przez kontynenty i inne wymiary, ale chyba przede wszystkim tej życiowej: drogi, którą bohater rozpoczął w naiwnej młodości, którą przeszedł przez swój bunt przeciwko światu i bogom, a zakończył w rodzinnych stronach, w pełni godząc się ze swoim losem. To, co trudno początkowo zaakceptować Aaricii, że teraz Jolan dojrzał do tego, by opuścić gniazdo rodzinne, Thorgal dostrzega dość szybko. Choć oczywiście i jemu nie będzie z tym łatwo.

"Ofiara" wraca do wątków fantastycznych. Thorgal i Jolan, przemierzając nieznane światy, dają twórcom kolejną okazję do przedstawienia przedziwnych miejsc i stworów. W nowej wersji graficznej efekt wygląda bardzo przyjemnie. Wątek tajemniczego Manthora również zapowiada się obiecująco i, choć trudno byłoby mi to sobie jeszcze kilka części temu wyobrazić, jestem niezmiernie ciekaw dalszych losów Jolana. Po dwudziestu dziewięciu albumach kończy się w pewnym sensie historia Thorgala. Van Hamme przekazuje pałeczkę Yves'owi Sente, Thorgal - Jolanowi. Oby dorównali swoim mistrzom.