Fantastykę uwielbiam, ale dopiero się jej uczę. Science fiction w wersji hard bywa wyzwaniem literackim. Zwykliśmy wyobrażać sobie obcych jako zielone ufoludki albo krwiożercze potwory – ale byliśmy je sobie w stanie wyobrazić. Co zatem znaczy obcy? Bo u Wattsa to naprawdę jest obcy, tak inny, że aż wwierca się w świadomość. A co znaczy świadomość, inteligencja, co to znaczy być człowiekiem? "Ślepowidzenie" definiuje te pojęcia na nowo.

Wyobraź sobie, że jesteś Sirim Keetonem. Razem z czterema towarzyszami (i dowódcą wampirem, tak, wampirem, ale naprawdę świetnie "obronionym" naukowo) zostajesz wysłany na spotkanie z obcymi. To, czego doświadczysz, przekroczy wszelkie granice twojej imaginacji. "Tezeusz", twój statek, napotka wężydła i ich statko-artefakt o nazwie "Rorschach". Nie wolno ci się wtrącać w działania twoich towarzyszy, ty masz jedynie obserwować. Patrz uważnie, czego może chcieć wampir Jukka Sarasti, wojskowa Amanda Bates, biolog Isaac Szpindel, Susan James i jej pozostałe osobowości.

To nie jest literatura dla odmóżdżenia, wręcz przeciwnie. Choć wymaga skupienia, wniknięcia, myślenia, to – a może właśnie dlatego? – ma w sobie coś frapującego. Przyznam, że tylko zakończenie mnie nieco rozczarowało. Osobiście wolę też smoki od obcych, ale tu ci drudzy są naprawdę niesamowicie opisani.

PS. Bardzo ciekawe było odautorskie postscriptum, "Przypisy i źródła", które mają przekonać czytelnika, że autor nie jest "całkowicie stuknięty"*. Czuję się przekonana, a poza tym trochę mi to wyjaśniło zaawansowane koncepcje naukowe. Koncepcja dotycząca wampirów - zaiste przednia.




---
* Peter Watts, "Ślepowidzenie", przeł. Wojciech M. Próchniewicz, wyd. MAG, Warszawa 2011, str. 411.


[recenzja została również zamieszczona na moim blogu czytelniczo-literackim]