Postawiłam książce ocenę dobrą. Ponieważ to jest książka rzeczywiście dobra, solidnie przygotowana. Natomiast uważam, że jest mocno przereklamowana.

1) Po pierwsze jest to powieść pisarki amerykańskiej. Oznacza to, że autorka solidnie odrobiła zadanie domowe, ale warstwa emocjonalna jest powierzchowna. To są według mnie dwie typowe cechy większości książek amerykańskich pisarzy (dopracowanie szczegółów tematycznych i powierzchowność w sferze emocji). Z zadaniem domowym problemu nie było – autorka pisała o sprawach, którymi zajmuje się zawodowo. Natomiast emocji w książce znalazłam niewiele jak na moją słowiańską duszę. Po „achach” i „ochach” na okładce i wewnątrz tomu, spodziewałam się czegoś więcej niż naukowej wiwisekcji przypadku.

2) Warstwa faktograficzna imponuje solidnym przygotowaniem i z tego względu warto tę książkę przeczytać. Choroba Alzheimera dotyka wiele osób i może się zdarzyć, że w jakiś sposób stanie się udziałem nas samych – poprzez chorą bliską osobę na przykład. Z drugiej strony szczegóły medyczne w książce powodują, że problem jest wzięty „na rozum”. Intelektualizowanie to często stosowany system obronny, żeby nas emocje nie powaliły. Dlatego trudno pogodzić w jednej książce intelektualne podejście do choroby jako przypadku medycznego z uwarunkowaniami genetycznymi, z emocjami, które ta choroba wywołuje.

3) Warsztatowo książka jest także dobra. Piszę o tym, ponieważ mocno reklamuje się ją jako debiut. W moim poczuciu to jedna z książek napisana zgodnie ze schematem, którego uczą na warsztatach kreatywnego pisania. Na okoliczność debiutu, to nie jest zarzut.

Podsumowując swoje wywody: sukces książki związany jest z silną promocją, nośnym tematem i gruntowną znajomością problemu przez autorkę. Natomiast zachwyty nad stroną emocjonalną są przesadzone. Ale być może dlatego, że dla duszy słowiańskiej książka musiałaby być bardziej duszoszczypatielnaja niż jest, aby nazwać ją poruszającą.

Warto tę powieść przeczytać ze względu na temat, ale nie jako literaturę piękną, jak ją zaklasyfikowano.