Książka opowiada o dziejach i losach społeczeństwa Tatarów zamieszkujących Polskę na tle losów i dziejów Polski.

Osadnictwo tatarskie na ziemiach litewskich i polskich sięga czasów średniowiecza. Osadnikami byli przeważnie emigranci polityczni, pokonani w jednej z licznych wojen domowych toczących się co jakiś czas w Złotej Ordzie bądź w Chanacie Krymskim i zmuszeni do opuszczenia ojczyzny. Książęta litewscy, a później także królowie polscy przyjmowali przybyszów z otwartymi ramionami. Nadawali im ziemię w zamian za obowiązek służby wojskowej. Wierzyli, że zyskali sobie dzięki temu walecznych i wiernych wojowników. I nie zawiedli się. Tatarzy byli najbardziej chyba lojalną wobec Rzeczypospolitej mniejszością narodową, która walczyła we wszystkich niemal wojnach prowadzonych przez Polskę i Litwę w XVI i XVII wieku. Tatarzy wchodzili w skład przede wszystkim lekkich chorągwi, które dały początek późniejszym ułanom. Lekkie chorągwie wyróżniały się odwagą i walecznością, a ich rola w bitwach była trudna do przecenienia.

Po upadku Rzeczpospolitej litewsko-polscy Tatarzy brali udział w walce o wyzwolenie Polski na równi z Polakami i Litwinami. Znany jest ich udział w konfederacji barskiej, wojnie polsko-rosyjskiej w obronie konstytucji majowej (1792 r.), w powstaniu kościuszkowskim, listopadowym i styczniowym. Szwadron tatarski istniał też w pułku szwoleżerów gwardii Napoleona. Po odzyskaniu niepodległości utworzono w armii polskiej tatarski szwadron w 13 pułku ułanów litewskich, który wziął udział w kampanii wrześniowej.

Książka jest ciekawa i zaprzecza poglądom o wrodzonej wrogości katolików i muzułmanów w Polsce. Polakom, jakkolwiek byli gorliwymi chrześcijanami, obca była nietolerancja dla innych religii. Podobnie polscy muzułmanie wiernie służyli Rzeczpospolitej, walcząc czasem przeciw swoim współwyznawcom (Turkom, Tatarom krymskim).

Polecam wszystkim zainteresowanym historią.