Pięć sióstr Lisbon popełnia samobójstwo. Pięć pięknych, nastoletnich zaledwie istnień tragicznie przyspiesza to, co i tak jest nieuchronne. Dlaczego? Czy to wiek nastoletni, burza uczuć i chwiejnych emocji sprawia, że człowiek nie może zrozumieć, że wystarczy po prostu poczekać, by spojrzeć inaczej, by zobaczyć wyjście, by zrozumieć, że każdy koniec może być początkiem?

Stajemy przed swoistą rekonstrukcją zdarzeń; wchodzimy do pokoju dziewcząt, oglądamy zastygłe w milczeniu i bezruchu przedmioty; jasne nitki włosów na szczotce, otwartą książkę, płócienne buty, cienie do powiek, flakonik perfum, zeszyty, sukienki, pamiętniki, to wszystko, czego już nigdy nie dotknie ręka żadnej z sióstr Lisbon, a co ich matka musi oglądać z niedającą się opisać rozpaczą...

Autor prowadzi nas przez studium psychiki nastolatek, ich życia i otoczenia, jego analityczna opowieść jest w pewnym sensie próbą odpowiedzi na rozdzierające pytanie - dlaczego? Dlaczego do tego doszło? Czy jednak taka odpowiedź jest możliwa? Czy powodem był smutek, tragiczne wydarzenie czy po prostu egoizm?

Powieść Eugenidesa jest znakomicie opowiedzianą historią, autor, żonglując retrospekcją i umiejętnością przedstawienia zdarzeń oczami stojących z boku osób, wprowadza nas w głąb tej tragicznej opowieści i nie pozwala przejść obok niej obojętnie.