Skoro można zadręczać biblionetkowe otoczenie własną twórczością - zmierzam z tego przywileju skorzystać, ale obiecuję nie robić tego zbyt często :)


Mieszkam obok parku. Może to określenie jest trochę na wyrost - nie jest to elegancki, wymuskany park, żadne tam arystokratyczne Łazienki. Ot duży teren z drzewami, chaszczami, stawem i stadniną koni z drugego końca. Przaśny, swojski, mocno niechlujny i zaniedbany, z trawą strzyżoną co drugi rok i bujnymi zaroślami.
Park składa sie z trzech części rozdzielonych niewidzialnymi liniami demarkacyjnymi. Pierwsza, położona najbliżej domów jest dla chichoczących podlotków, starszych pań z pieskami, młodych matek i kajtków na trójkołowycyh rowerkach. Na końcu alejki jest pętla - ludzie myślą, że dla kajtków na rowerkach, ale tak naprawdę, to pętla jest dla mnie.
Lubię ją. Podchodzi blisko największej części parku - tej dla facetów w różnym wieku siedzących na betonowych ławkach z winem czy innym wynalazkiem, który dzień po dniu powoli wyżera im dziury w mózgu. Tej dla chłopaków grających w piłkę na prowizorycznych boiskach wydeptanych do gołej ziemi. Tej dla bezdomnych zakochanych kryjących się między kępami ostów a dziką różą i jaśminem i robiących niechciane dzieci. I blisko tej ostatniej części, małej ale z własnym zrujnowanym domkiem, będącym pozostałościa diabeł jeden wie po czym. Tej części, gdzie mało kto odważa sie chodzić nawet w dzień - dla tych, którym już nie tylko mózg, ale całe życie cos złego wyżarło.
Pętla jest zarośnięta, zapuszczona, pełna mrocznych cieni i zapachu akacji od którego kręci się w głowie. I różnych stworzeń dużych i małych. Któregoś dnia wychodząc zza zakrętu natknęłam się na jeża. Trudno powiedziec kto był bardziej zaskoczony. Jeż potraktował mnie nieufnie i zwinął się w małą najeżoną kolcami kuleczkę. I trwał tak, póki sobie nie poszłam, jak uosobienie całego zła z małego jeżowego świata.
Szkoda, ze ja tak nie potrafię.