Moim błędem było zabieranie się za cykl przed sesją. Nawet nie podejrzewałam, że książka wciągnie mnie na tyle, bym przeczytała więcej niż pierwszą część. Mimo wszystko, sięgając po drugą miałam nadzieję, że będzie gorsza i jej nie skończę. Na początku było nudno, ale akcja rozkręciła się właśnie wtedy, gdy już miałam porzucić Collins dla kilku anglistycznych lektur. Drugi tom zakończył się w takim momencie, że nie było mowy o tym, by nie sięgać po ostatnią książkę, wciąż łudząc się, że szybko przerzucę się na Shakespeare'a. Nic z tych rzeczy.

"Kosogłos" to doskonale napisana pozycja, utrzymana w zupełnie innym tonie niż dwie poprzednie. Jest tu sporo polityki, psychologii i wojny. O ile dwa pierwsze tomy uznałabym raczej za młodzieżowe, ostatni jest książką bardzo dojrzałą, ewidentnie nienastawioną na kasę, jak to często bywa z kolejnymi częściami ciekawych cykli. Autor zabłyśnie w pierwszej części nowatorską fabułą, a potem wałkuje temat w kolejnych, nudząc czytelnika do niemożliwości.

Katniss jest bohaterką niedojrzałą, dość egoistyczną i odgradzającą się od stresu poprzez udawanie, że problemu nie ma, co rzadko zdarza się postaciom literackim. Dlatego, mimo zawiłości opowieści, wszystko łatwo jest zrozumieć. Jest też oczywiście minus takiej sytuacji - panna Everdeen po prostu wkurza. Przynajmniej od czasu do czasu. Ale taki jest urok tej książki. Katniss nie przechodzi żadnej wewnętrznej przemiany - Collins nie jest moralizatorką. Lubi swoją denerwującą bohaterkę taką, jaką jest.

Cykl trzyma w napięciu do ostatniej strony. Przygody bohaterów są opisane w tak realistyczny sposób, że w niektórych miejscach mnie samej robiło się niedobrze ze strachu. Nigdy nie zdarzyło mi się to przy innej książce. Płacz jako reakcja na zawód miłosny bohatera? Owszem, ale nie taki stres, że obawiam się o zawartość mojego żołądka. "Kosogłos" to nie bajeczka, gdzie wszyscy żyją wreszcie długo i szczęśliwie.

Po prostu majstersztyk.