Christina Hachfeld-Tapukani pochodzi z Hannoweru, wśród jej doświadczeń znajduje się również dziennikarstwo. W połowie lat osiemdziesiątych, po śmierci pierwszego męża wybrała się do Kenii, gdzie spotkała wielką miłość, swojego drugiego męża - Lpetatiego, wojownika Samburu.

Spróbujcie to sobie wyobrazić! Wasz małżonek nie żyje, macie dwóch synów, z którymi wyjeżdżacie do Kenii, by zmienić miejsce, odzyskać równowagę. Tam spotykacie kogoś, kto zmienia Wasze życie. I to jak! Nagle z przyjemnego, stosunkowo łatwego życia w dużym niemieckim mieście trafiacie na środek niczego w Kenii. Wioseczka, bez wody, bez elektryczności, domy z gliny, klepiska zamiast podłóg, rodzina, która jest ze sobą prawie cały czas, gdzie mężczyzna rządzi domem, ale to kobieta go utrzymuje, gdzie starszyzna decyduje o tym, co dobre, a co złe. Dla mnie byłby to wielki szok, nie wiem, czy zdołałabym się przystosować, może gdybym Lpetatiego kochała bardzo...

I chyba w tym jest cały sekret! W recenzjach prawie wszyscy w którymś momencie zastanawiają się, co ją skłoniło do podjęcia takiej decyzji. Padają hasła dotyczące niestabilności psychicznej, problemów z samą sobą, ale prawie nikt nie obstawia miłości między tą dwójką. Ja sama mam z tym problem, ale jednak skłaniam się do tego, że musi ich łączyć uczucie. Bo jak inaczej byłaby ona w stanie wytrzymać w takich warunkach 18 lat? Wiem, że zapewne przyzwyczaiła się - chociaż częściowo. Ale widać w tekście, że nie do końca, mimo tych długich lat, aprobuje niektóre zachowania i cechy charakteru.

Autorka opisuje swoje życie w tej małej społeczności, swoje wyjazdy zarobkowe na wybrzeże, rozterki, zachwyty, problemy, ale także Kenię, jej naturę, tradycje. Stara się być jak najbardziej obiektywna, pisze o zderzeniu swojego charakteru i przyzwyczajeń z rzeczywistością kenijską. Widzi zarówno plusy ludzi, kraju, zachowań, jak i minusy. Zdaje sobie sprawę z różnic kulturowych. Sprawia wrażenie szczerej, myślącej kobiety. Jakże miła odmiana po "Białej Masajce" - jej autorka wydawała mi się całkowitą kretynką, która zakochuje się w urodzie mężczyzny, a potem jest wielce zdziwiona wszystkim i pisze o przeżyciach. Christina Hachfeld-Tapukai jest jej przeciwieństwem. Stara się zmienić zarówno siebie, jak i otaczającą ją rzeczywistość, ale - realistycznie - przyjmuje metodę małych kroczków.

Ta książka zrobiła na mnie wrażenie, jest bardzo ciekawym świadectwem tego, że jeżeli naprawdę się chce, to i tak mocno różny kulturowo związek jest możliwy na dłuższą metę, a nie tylko na wakacje. W trakcie czytania cały czas się zastanawiałam, dlaczego autorka prawie nie wspomina o czasach, gdy się spotkali, pobrali i o pierwszych latach małżeństwa. Dopiero po przeczytaniu zobaczyłam, że "Niebo nad Maralal" jest kontynuacją książki "Miłość lwicy. Życie, które jest miłością i przygodą". Całe szczęście, że właściwie się tego nie odczuwa, może się tylko pojawić właśnie ta kwestia, o której pisałam. Ale kompletnie nie przeszkadza to w poznawaniu barwnych przygód autorki i jej życia w Kenii.

Polecam wszystkim zainteresowanym Afryką, Kenią, zderzeniem kultur, literaturą faktu, jak również historiami o miłości. Ta książka jest przeplatańcem, który łączy wszystkie te rzeczy :).


[Recenzję opublikowałam wcześniej na moim blogu]