Bohaterami książki Zadie Smith są dwie rodziny: konserwatywna rodzina Kippsów i liberalna Belseyów. Głowy obu rodzin, profesorowie uniwersyteccy, znawcy twórczości Rembrandta, swoją rywalizację przenoszą z płaszczyzny zawodowej również na płaszczyznę domową. Wzajemna, niewytłumaczalna niechęć członków obu rodzin nie świadczy raczej o pięknie.

Moim zdaniem książka zadaje pytanie, czy w dzisiejszym uniwersalnym społeczeństwie można wyraźnie określić się jako liberał bądź konserwatysta. Autorka jasno zarysowuje podstawy moralne profesorów Kippsa i Belseya, po czym stopniowo zaczyna ukazywać prawdę zza ściany pozorów. Tak naprawdę cała historia dowodzi, że problemem nie jest to, kto jakimi zasadami kieruje się w życiu, tylko to, czy umiemy wykazać tolerancję i zrozumienie wobec innych.

Co jest piękne w powieści Zadie Smith? Piękne są kobiety – matki rodzin, które potrafią podać sobie dłoń ponad podziałami i uczyć się od siebie wzajemnie.