Ta imponujących rozmiarów książka składa się z drobnych cegiełek: zdarzeń, rozmów i myśli samych. Nie ma fabuły. Jest poszukiwaniem. Ernesto Sábato, argentyński pisarz starszej daty (ur. 1911) koncentruje się tym razem na sobie, czyni siebie narratorem i bohaterem wielu fragmentów tekstu, stara się, u schyłku życia i ludzkości, odnaleźć swoje „ja”.

Poza mnogością rozważań o charakterze filozoficznym, politycznym i naukowym, w powieści znajdują się liczne refleksje na temat literatury, które mnie osobiście wydały się najbardziej interesujące. Można na przykład dowiedzieć się, jakie dzieła literackie Sábato ceni najbardziej i dlaczego. Można dowiedzieć się, jak napisać wzorową powieść (w punkcie 17 autor proponuje podanie numeru telefonu autora, żeby czytelnicy mogli się z nim swobodnie kontaktować), można wreszcie towarzyszyć Argentyńczykowi w wędrówce po świecie największych dzieł literackich.

To powieść nieskończenie erudycyjna i – nie ukrywam – wymaga uważnego czytelnika, który zechce podczas lektury zastanawiać się nad tematami „zadanymi” przez narratora. Sam Sábato najczęściej ustosunkowuje się do poruszanych przez siebie kwestii, a my możemy się z nim zgadzać bądź nie. Bywa prowokacyjny, zawsze jest pewny swego – to dobry partner do dyskusji.

Książka wartościowa, polecam ją tym, którzy lubią smakować literaturę w małych dawkach.