Postać Jakuba Sobieskiego jest mało znana, przyćmił ją syn, Jan III, i możemy być wdzięczni Lepeckiemu, że ją wydobył z półcienia. I samą postać, i jej czasy odtworzył sumiennie na podstawie wszystkich dostępnych dokumentów, dał plastyczny obraz, dbając o wszystkie ciekawe i malownicze szczegóły. Jakby przez uchylone drzwi zagląda bliski już okres sienkiewiczowskiej trylogii, co ożywia uwagę czytelnika. Ze szczególną troską pochyla się Lepecki nad objawami słabości tego wielkiego organizmu państwowego, jakim była Polska za Wazów, daje nam poznać zarówno jawne, jak i utajone schorzenia szlacheckiej rzeczypospolitej, wróżące nieuniknioną katastrofę. I Jakub Sobieski, który jako polityk przezorny, rozumny, stara się zażegnać grożące niebezpieczeństwo, i później jego syn dzielnością wodza i szlachetnością człowieka stworzy ostatnie interludium wśród wzbierającej klęski. Ta książka w bogatej twórczości Lepeckiego jest jedną z najdojrzalszych i najważniejszych.

Jan Parandowski

[Czytelnik, 1985]