Napisanie książki biograficznej wydaje się łatwym zadaniem - wystarczy wybrać odpowiednio ciekawą postać ze świata sztuki czy historii, która dostarczy "fabuły". Niestety okazuje się, że mimo rewelacyjnego "materiału", jakim jest Krzysztof Komeda Trzciński, można czytelnika skrajnie zanudzić. Na okładce widnieje tekst: "Książka ta nie jest typową biografią, lecz stanowi żywy, barwny portret znanego kompozytora"*. Po przeczytaniu "Księżycowego chłopca" mogę śmiało stwierdzić, że ta krótka notka nie ma nic wspólnego z treścią książki.

Podczas czytania tej publikacji najbardziej drażnił mnie sposób podawania czytelnikowi informacji o życiu Krzysztofa. Autorka robi to w sposób bardzo emocjonalny - Komeda określany jest przez nią jako "Mały Książę" lub "Krzyś". Mnie osobiście trochę to razi, wydaje mi się zbyt infantylnym. Wciąż podkreśla też jego wyjątkowe uzdolnienia muzyczne, co oczywiście jest jak najbardziej zgodne z prawdą, ale p. Emilia robi to tak, jakby przechwalała się swoim wnuczkiem. Ciągłe wychwalanie Komedy aż nudzi. W pewnym momencie zacząłem zastanawiać się, czy autorka nie ma przypadkiem w domu ołtarzyka z wizerunkiem muzyka (lub rzeźby w ogródku).

Życie osobiste Komedy i jego kariera zostały opisane tylko powierzchownie. Niczego ciekawego z tej książki się nie dowiemy. Krzysztof Trzciński był jazzmanem, który grał zupełnie inaczej niż inni muzycy wówczas - był prekursorem modern jazzu w Polsce. Płonne były moje nadzieje na dowiedzenie się czegoś nowego o życiu kompozytora czy historii jazzu. Lepiej sprawa wygląda, jeżeli chodzi o muzykę filmową, którą tworzył - choć gdy czytałem o "Romku" czy "Romusiu" Polańskim, bezwiednie zaczynałem zgrzytać zębami.

Książka ta nie jest ani biografią, ani "żywym, barwnym portretem". Jest zwyczajnie nudna i niekonkretna.


---
* Emilia Batura, "Komeda. Księżycowy chłopiec", wyd. Rebis, 2010, tekst z okładki.