Królewski sarkofag - masywna trumna wyciosana z solidnego bloku granitowego - stała pośrodku komnaty. Nicholas zastanawiał się, ilu niewolników musiało się trudzić, by przenieść ten kolosalny głaz przez podziemne korytarze. Wyobrażał sobie, jak w świetle lamp oliwnych błyszczą ich spocone ciała, i słyszał zgrzytający pisk drewnianych rolek obciążonych ogromną bryłą trumny. Potem zajrzał do wnętrza i ogarnęło go rozczarowanie - sarkofag był pusty. Masywna granitowa pokrywa, uniesiona ze swego miejsca, została odrzucona na bok z taką siłą, że pękła wzdłuż całej swej szerokości i teraz spoczywała w dwóch kawałkach na podłodze obok trumny. Zaglądając głębiej dostrzegli tylko rozbite fragmenty czterech urn kanopicznych. Naczynia te, wyrzeźbione w alabastrze, służyły do przechowywania jelit, wątroby i innych organów wewnętrznych zabalsamowanego. Pokrywki, strzaskane teraz, przyozdobione były głowami bogów i bajecznych stworzeń ze świata pozagrobowego.
- Próżny - wyszeptała Royan. - Ciało króla znikło*.


---
* Wilbur Smith, "Siódmy papirus", przeł. Grażyna Grygiel i Piotr Staniewski, wyd. Świat Książki, Warszawa 1997, str. 387-388.