Jest to bardzo piękna książka norweskiego pisarza Tarjei Vesaasa, prosta szlachetną prostotą, i czysta i głeboka jak woda w leśnym jeziorze. Na jej podstawie nakręcono kiedyś film pt. "Żywot Mateusza" z Franciszkiem Pieczką w roli tytułowej. Rola ta zagrana jest świetnie, ale -jak zwykle bywa w przypadku dobrych książek- filmowi brakuje czarodziejskiego klimatu "Ptaków", gdzie wszystko: dźwięk, gest, spojrzenie, słowo, światło jest aż ciężkie od znaczenia.
Postacie książki to zaledwie kilka osób: Mateusz- lekceważony i wyśmiewany, jego siostra Hege i jej narzeczony,i dwie dziewczyny z zewnątrz, z którymi spotkanie jest dla Mateusza taką radością- bo one nie wiedzą, że jest "inny" i po prostu go lubią... Jest jeszcze słonka-cudowny bezbronny ptak, którego tajemnicza więż z Mateuszem jest osią utworu, i która od pierwszego pojawienia się budzi podziw i przejmujacy żal, bo przeczuwamy, że może dla niej nie być miejsca w naszym świecie. Mimo to przecież ta powieść nie pozostawia wrażenia porażki- przeciwnie- dzięki niej na nowo uświadamiamy sobie, jak bardzo potrzebne nam są- "ptaki".