Mężczyzna i kobieta, odwieczne przyciąganie, emocje, zatracenie. "Minotaur" to opowieść właśnie o zatraceniu. Czterdziestojednoletni mężczyzna, agent tajnych służb, w dzień swoich urodzin spotyka w autobusie kobietę swojego życia. Widzi tylko jej kark, włosy, profil, a i tak wie, że to ta jedyna, wyczekiwana całe życie. Niestety, ona ma siedemnaście lat, jest jeszcze uczennicą, on jest od niej o wiele starszy, jest obcokrajowcem i szpiegiem. Związek niemożliwy do zrealizowania okazuje się jednak związkiem życia. Jak to możliwe?

On pisuje do niej listy. Wytrwale, przez lata. Przysyła jej też płyty z ukochaną muzyką. Ona najpierw wątpi w prawdziwość tej sytuacji, nie ufa temu, że ktoś ją wielbi, stawia na piedestale, podziwia. Potem zaczyna ufać, pragnąć i tęsknić. Pisuje do niego listy, które odkłada do pudełka. Marzy o spotkaniu, wierzy, że mogą pokonać wszystkie przeszkody.

Mijają lata, dziewczyna powoli dojrzewa, przeżywa szczęście, tragedię, dojrzalsze uczucia. Jednakże cały czas gdzieś w zakamarku jej świadomości czeka tajemniczy wielbiciel. Mimo upływu lat listy ciągle przychodzą, mniej lub bardziej regularnie, ale przychodzą. Jakie będzie zakończenie tej historii? Czy uda im się spotkać i żyć razem? A może ona zapomni o nim, wyjdzie za mąż, urodzi dzieci? Albo on zdecyduje, że już dosyć ułudy, nie warto gonić za kimś, kogo nigdy nie będzie można nawet dotknąć?

Pierwszy rozdział ukazuje nam rozwój sytuacji od momentu, w którym agent spostrzega dziewczynę. Mamy okazję poznać listy, które do siebie piszą, przemyślenia. Idziemy razem z nimi przez lata, obserwujemy, co się z nimi dzieje, jak toczy się ich życie. Po zakończeniu tego rozdziału można właściwie pomyśleć, że to już koniec opowieści. Jednakże autor wybrał doskonałą, bardzo interesującą formę dla swojej powieści - po tym pierwszym rozdziale mamy okazję poznać tę samą sytuację z punktu widzenia innych osób, a także poznać postacie, które pojawiają się w pierwszym rozdziale mniej lub bardziej przelotnie. Idziemy przeskokami od jednej do drugiej osoby, co jednak pozwala nam na ujrzenie naprawdę pełnej wizji całej tej historii. Poznajemy bohaterów, ich rodziny, wiemy, jak wyglądało ich życie i co doprowadziło do takiego, a nie innego wydarzenia. Bardzo mi się ten zabieg podobał! Na początku zastanawiałam się, co będzie po tym pierwszym rozdziale, ale gdy zorientowałam się, o co chodzi, historia wciągnęła mnie o wiele bardziej.

"Minotaur" to książka przejmująca. Nie czyta się jej prosto i przyjemnie, jest raczej jak bolesny odcisk, ale to właśnie dlatego, że tak mocno oddziałuje na uczucia i wydaje się - mimo wszystko - taka prawdziwa. Nie chcę zdradzać zbyt wiele informacji o fabule, powiem tylko tyle, że bardzo dobrze skonstruowani są tutaj bohaterowie. Te ich współzależności, to przyciąganie i odpychanie, tworzenie innego człowieka od nowa, poświęcenie, a czasami wręcz okrucieństwo. A dodatkowym plusem - dla mnie - była możliwość przypatrywania się oczami głównego bohatera formowaniu się państwa Izrael, temu, co działo się w tym czasie.

Przyznam, że na początku pomyślałam, iż ta książka mi się nie spodoba. Potem jakoś stopniowo zagnieździła się w mojej głowie i każdego dnia zmienia się mój pogląd na nią. Po zakończeniu czytania pomyślałam sobie: to dobra książka. Dzień później podniosłam ocenę na 4,5. A dzisiaj zmieniłam ją ponownie - na piątkę. To chyba najlepsza rekomendacja dla książki - że nie daje się wyrzucić z głowy, zostaje w człowieku.

Sama nie wiem, komu mogłabym ją polecić. Myślę, że każdy mógłby zaryzykować spotkanie z taką książką i wyniósłby z niej coś innego. Warto też przekonać się do spróbowania mało u nas wypromowanej literatury izraelskiej. Ta książka zabiła mi ćwieka.


[Recenzję opublikowałam wcześniej na moim blogu]