Shaun Ellis spędził dwa lata w lasach Dakoty Północnej. Jego celem było dołączenie do watahy żyjących na wolności wilków, ale zanim mu się to udało, przez rok uczył się żyć jak zwierzę: nie rozmawiał z ludźmi (zostawiał tylko wiadomości w skrzynce kontaktowej), łowił, zrywał i wykopywał pożywienie, które następnie jadł na surowo. Gdy po bolesnej inicjacji dołączył wreszcie do stada, został przez zwierzęta uznany za swojego. Przez kolejny rok był członkiem stada, wprawdzie postawionym najniżej w hierarchii, ale miał możliwość obserwowania codziennego życia tych drapieżników z tak bliska, jak jeszcze nikt dotąd. Poznawał ich zwyczaje, więzi społeczne, sposoby polowania i rytuały godowe oraz język. Ta nieprawdopodobna książka jest nie tylko opowieścią o wilkach, o człowieku-wilku (jak określały Ellisa media) i o wielu osobach, które umożliwiły mu realizację jego planu - na przykład o Indianach z plemienia Nez Percé - ale też o potędze ludzkich marzeń i równie silnej więzi z naturą.

[Wydawnictwo W.A.B., 2011]