Amerykański ciężki krążownik Indianapolis dostarczył materiał rozszczepialny, który umieszczono w bombie atomowej zrzuconej niebawem na Hiroszimę. W drodze powrotnej do bazy dowódca okrętu zażądał eskorty niszczycieli, której mu jednak odmówiono. Wkrótce krążownik został storpedowany przez japoński okręt podwodny i zatopiony w ciągu 12 minut. Zginęło ponad 300 osób załogi, a 900 marynarzy (wielu z nich rannych) przez pięć straszliwych dni i nocy dryfowało w oceanie na tratwach. Cierpieli od promieni tropikalnego słońca, atakowały ich też rekiny. Osobliwym zbiegiem okoliczności rozbitków odkrył dopiero przypadkowo pilot amerykańskiego samolotu patrolowego. Z pogromu ocalało tylko 316 ludzi. Tragedia Indianapolis jest po dziś dzień przedmiotem dociekań historyków: czy wywiad japoński wiedział, że krążownik przewoził uran i dlatego w Tokio postanowiono go za wszelką cenę zatopić tyle tylko, że nastąpiło to z opóźnieniem? Dlaczego w amerykańskim dowództwie nikt przez długi czas nie zauważył zniknięcia potężnego okrętu? Wprawdzie postawiono przed sądem wojennym kapitana Charlesa Butlera McVaya III i skazano go za narażenie jednostki na niebezpieczeństwo, jednak kontrowersje dotyczące tej sprawy trwały przez wiele lat po wojnie. Obecne wydanie książki zostało wzbogacone o nowe, nieznane wcześniej, sensacyjne fakty.