Kładę dłonie na barze. Kładę je po obu stronach szklanki. Nie dotykają jej, ale są blisko. Na tyle blisko, że jeżeli podejmę decyzję, to łatwo będzie po nią sięgnąć. Nachylam się. Kiedy mój nos zbliża się do mocnego, brązowego alkoholu, czuję opary unoszące się nad jego połyskującą powierzchnią. Rozwścieczają mnie. Sprawiają, że Furia drze się głośniej. [...] Furia wrzeszczy podnieś podnieś podnieś. Furia wrzeszczy wypij wypij wypij. Furia wrzeszczy jeszcze jeszcze jeszcze jeszcze jeszcze. Furia wrzeszczy pragniesz potrzebujesz musisz wypić nie możesz żyć bez jesteś mój Skurwysynu podnieś wypij daj mi albo pożałujesz. [...] Obejmuję ją. Moje dłonie są wokół szklanki. [...] Furia wrzeszczy. Wrzeszczy jak nigdy wcześniej. Jej wrzask jest silniejszy i potężniejszy, pełen wściekłości i żądzy, wrogości i głodu. Wrzeszczy, żebym podniósł szklankę. Podnieś pierdoloną szklankę. Muszę podjąć decyzję. To prosta decyzja. Nie ma nic wspólnego z Bogiem ani Dwunastką czegokolwiek oprócz dwunastu uderzeń mojego serca. Tak czy nie. To prosta decyzja. Tak czy nie*.


---
* James Frey, "Milion małych kawałków", tłum. Patryk Gołębiowski, wyd. G+J, cop. 2006, s. 514-515.