Wada serca podmiotu mówiącego u Agnieszki Osieckiej jest wadą, którą przyjmiemy raczej z łezką o sentymentalnym smaku aniżeli ze złością, żądzą zemsty czy naprawy wyrządzonego zła. Już w otwierającym tomik "Spotkaniu autorskim" poetka odpowiada na pytanie, co zamierza ukazać w tym tomiku. Jaką cząstkę swojego jestestwa będzie chciała poruszyć? Właściwie cały tomik to odpowiedź na pytanie "A łatwo się pani żyje?".

Obserwujemy więc kobietę po przejściach, kobietę, która żegluje w odmętach życia i miłości. Życie uznaje za "chybotliwe" wieczne błądzenie, bo znikąd żadnej drogi nikt nie wskazuje. Kobietę rozpiętą pomiędzy chęcią zapomnienia i oczekiwaniem na odrodzenie uczuć. Nie jest to femme fatale zabijająca swoich kochanków, raczej ona sama pada ofiarą żywiołowych, niekontrolowanych uczuć. Gotowa jest doznać przykrości za cenę choćby znikomej części ziemskiego nieba, ponadludzkiego uniesienia. Gotowa jest połknąć wszelkie pigułki, będące dla niej diabłami, jeżeli tylko prowadzą do zbliżenia i lepszego poznania. Jest w tym dążeniu pewnego rodzaju bezradne szukanie szczęścia w wędrówce dusz, szukanie skały, na której można by było wybudować dom. Choćby nawet zgrabnością ów budynek nie grzeszył, będzie przecież nasz, to będzie nasz mały wkład w ten chybotliwy bezład. Nie ma wyboru. Uwikłana raz na zawsze w komplikacje damsko-męskich relacji. Mimo że płacze, nie chciałaby wyrzucać wspomnień miłości. Mim, iż kamień, który nosi na sercu dręczy myśli, nie żąda jego usunięcia. Mimo iż "szła po niebo", a otrzymała nieobecność. Mimo...

Wada serca już się nie naprawi, to nie jest byle zegarek u zegarmistrza.

Kobieta - wieczny grabarz uczuć, których nigdy nie zakopie do końca.