O tajemniczym Shangri-La trzeba przeczytać, bo jest ono już elementem kultury. Niemniej jednak książka jest jak przedwojenne kino - tak samo ogólnikowa i pozbawiona mocy. Z postaci, scenografii, dialogów wyziera sztuczność, jak w teatrze telewizji.

Moim zdaniem, jest to zgrabnie napisana historia, mająca zaledwie zadatki wielkości.

Tajemniczy klasztor istniejący/nieistniejący gdzieś w odległym Karakorum jest symbolem utopii wiecznej szczęśliwości. Trafiający tam bohaterowie pozbawieni są jednak głębi. Ich sytuacja zakładników, dla rozbuchanej wyobraźni ludzi XXI w., jest nader mało emocjonująca i wyzuta z dreszczu niepokoju. Autor operuje dość wąskim polem widzenia, nie wchodząc w detale, podając niezbędne dla utrzymania narracji minimum informacji. Trudno więc uwierzyć, że mamy do czynienia z prawdziwymi ludźmi i prawdziwym miejscem. Hilton jest dosyć oszczędny w słowach i szczegółach.

Trudno to wszystko uczynić zarzutem pod adresem książki, która przecież jest z innej epoki. Niemniej trzeba to wziąć pod uwagę przed lekturą. Ja poczułam niedosyt. Jak po przeczytaniu obiecującego szkicu powieści, który jest dopiero zapowiedzią wspaniałej lektury.