Zbiór tekstów Andrzeja Stasiuka pt. „Fado” to literacka podróż w głąb siebie celem zdefiniowania własnego „ja”. Już sam tytuł książki, tłumaczony jako „przeznaczenie”, wyznacza przestrzeń, w której los bohaterów będących obiektem obserwacji narratora wydaje się zdeterminowany i z góry określony. Swoista peryferyjność opisu rzeczywistości, na który składają się obrazy oglądane przez szyby jadącego samochodu, ujawnia całą złożoność problemów, z jakimi od wieków zmagają się ludzie zamieszkujący południowo-wschodnią część Europy. Pełna kontrastów Rumunia, gdzie ubóstwo miesza się z przepychem czy borykająca się w XXI wieku z brakiem elektryczności Albania stanowią przykład niezwykłej wielokulturowości.

Co ciekawe, w życie narodów opisywanych przez Stasiuka wpisana jest szarość codzienności i konieczność walki o każdy dzień. Pozorna wegetacja człowieka, osadzonego w konkretnych realiach, uchodzi tutaj za tło do refleksji nad kulturą danej społeczności oraz potwierdza jej niepowtarzalny charakter. Nie oznacza to jednak, iż dzieło przemilcza aspekt historyczny społecznych przemian, choć jak pokazuje tekst, nie stanowią one centrum uwagi narratora.

Można chyba zatem pokusić się o stwierdzenie, iż książka Andrzeja Stasiuka jest próbą pokazania rzeczywistości bez jej upiększania. Zasygnalizowana już peryferyjność miejsc, ich lokalny i swojski wymiar, to klucz do zrozumienia ludzi i ich życia. Stąd „Fado” jako zaproszenie do wędrówki, nie tylko w wymiarze fizycznym, pozostaje zbiorem tekstów, w których prawda o kulturze danego kraju jest zaszyfrowana w życiu jego obywateli.