"Kto zabił Palomino Molero?" przeczytałam tuż po zakończeniu "Zielonego Domu", aby przedłużyć nieco swoją literacką wycieczkę do Peru. Tytuł sugeruje kryminał i tak właśnie jest, "Kto zabił..." jest typowym przedstawicielem tego gatunku, nie żadną wariacją ani wprawką na jego marginesie. Mamy trupa, detektywów (roztargnionego nowicjusza Litumę i jego mentora - porucznika Silvę) i całkiem solidne śledztwo. Niepoślednią rolę odgrywa też Taksówkarz - jednoosobowy wyraziciel woli ludu i opinii publicznej, a do tego przekaźnik plotek. A że Mario Vargas Llosa to solidny fachura, na niecałych 150 stronach machnął od niechcenia portret nadmorskiego peruwiańskiego miasteczka, okraszając go krytyką panujących w jego ojczyźnie stosunków społecznych (ale nie w tonie zbolało-męczeńskim, wprost przeciwnie, więc proszę się nie przerażać).

Miałam trochę problemu z zakwalifikowaniem tej książki. Moim zdaniem, plasuje się ona w połowie drogi między "Zielonym Domem" a babskimi kryminałami, takimi trochę na wesoło i napisanymi z nerwem. Kryminały z bohaterami męskimi jakoś mi nie pasowały, gdyż:
a) czytam głównie te z krajów północnych, a tam, jak wiadomo, wieczna zima, depresja, alkoholizm i smęcenie;
b) nawet jeśli wpadnie mi w ręce jakiś południowy kryminał - tamtejsi detektywi również są wypaleni i marzą tylko o przejściu na emeryturę, gdzie będą mogli kurować swoje wrzody żołądka.
Tymczasem Silva zachował jeszcze nieco radości życia, zresztą 70% energii zajmuje mu kombinowanie, jak przelecieć szacowną Donnę Adrianę, śledztwo, mimo że jest w nie zaangażowany, odbębnia mimochodem.
Stosunkowo najbliżej "Palomina" byłaby "Czarna lista" Marininy (zachowując oczywiście wszelkie proporcje).

Polecam mającym ochotę na spróbowanie twórczości tego noblisty w wersji lżejszej:).


[Tekst opublikowałam także na moim blogu]