Książka momentami rzeczywiście wciągająca, ale, niestety z reguły nudnawa, co więcej - mocno wtórna i nie do końca konsekwentna w stosunku do "Wywiadu z wampirem". Anne Rice stara się zachować mroczny klimat, kolorystykę postaci i głębię ich uczuć, tak starannie przedstawione w "Wywiadzie", lecz, szczerze mówiąc, niespecjalnie jej to wychodzi. Akcja się ciągnie w nieskończoność, bohaterowie nie zachwycają różnorodnością (właściwie to każda z męskich postaci jest zlepkiem tych samych cech, tylko w nieco innych proporcjach), emocje zazwyczaj nie powalają, nie wzruszają, nie skłaniają do refleksji.

Stosunkowo najciekawszym fragmentem książki jest, moim zdaniem, Opowieść Mariusza, z której dowiadujemy sie o genezie wampirów, ich losach i tajemnicach. Jednak i tutaj nie jestem w stanie powstrzymać się od krytyki - wampiry odarte ze swej tajemniczości, ze swego braku korzeni, wampiry obnażone, przedstawione (o ironio) w pełnym świetle, wampiry do końca "wytłumaczone" - mimo że nadal zniewalające i być może nawet bardziej dostojne i wspaniałe, tracą wiele, przestając być dla nas (i dla samych siebie) intrygującą zagadką.

Inne momenty, które wywoływały we mnie "dreszczyk emocji", to pierwsze chwile po przemianie Lestata, wątek Gabrieli, kilka motywów z rozdziału "Dzieci ciemności". Duża część książki jednak, przede wszystkim zaś początek i zakończnie, jest napisana jakby na siłę, bez pomysłu (albo z pomysłem słabym), niestarannie. Razi styl, który momentami jest zbyt górnolotny, a momentami znów nienaturalny i wymuszony. Jest trochę błędów stylistycznych i gramatycznych, co w pewnej mierze może wynikać z kiepskiego tłumaczenia, choć (o ile sobie dobrze przypominam) "Wywiad z wampirem" czytałam również w tłumaczeniu T. Olszewskiego i błędów takich nie pamiętam.

Podsumowując, powieść nie jest zła, ale jakoś wyjątkowo dobra też nie jest, a w stosunku do swej poprzedniczki wypada mocno kiepsko.

3/6