Kiedy hiszpańscy konkwistadorzy, zachęceni wizją nieprzebranych bogactw, początkowo nielicznie, a po okupie za króla Montezumę - tłumnie przybywali do Ameryki Łacińskiej, nie znali jeszcze zapewne pojęcia równoległych kultur. Niezwerbalizowany redukcjonizm, cywilizacyjny rasizm spowodował ogromne zdziwienie i niezrozumienie dla faktu żucia przez Indian liści andyjskiej rośliny – koki. Brak akceptacji, płytka wiedza i purytanizm, a także hipokryzja towarzyszyły także Brytyjczykom w Indiach i Chinach, Francuzom w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie, a Amerykanom na Filipinach i w Środkowej Ameryce.

Jednak historia narkotyków w błyskotliwy, aż za bardzo faktograficzny sposób opowiedziana przez brytyjskiego dziennikarza Richarda Davenporta-Hinesa, to także dzieje upadku tych, którzy przegrali batalię o racjonalne podejście do substancji zmieniających świadomość, a przede wszystkim uzależniających leków uśmierzających cierpienie. To również bajka ze smutnym morałem, bez happy endu o jednostkach, jak Harry Anslinger i Richard Nixon, budujących na kłamstwach związanych z narkotykami swój potężny polityczny kapitał.

Pomimo kuszącego tytułu, nie znajdziemy w książce błysków rodem z hollywoodzkich opowieści, jak "Chłopcy z ferajny" czy "Blow" lub coś z zupełnie innej beczki – "Yellow Submarine". Nie ma tu także destrukcyjnych obrazów katastrofalnych upadków, jak w "Requiem dla snu" czy w polskim wydaniu – "Skazanym na bluesa". W literackim wydaniu to, można by rzec, teoretyczny komentarz do "Ćpuna" Williama Burroughsa. To racjonalistyczny, centryczny wywód, bezsprzecznie trafny i logiczny, wyjaśniający, czemu ciemna strona rzeczywistości kusi i przyciąga, dlaczego tą stroną w ogóle jest, a także kto zbija finansowo-polityczny kapitał na różnicowaniu takich używek, jak alkohol i nikotyna od takich, jak marihuany i opium.

Godna polecenia powszechna historia narkotyków, czyli opowieść o powszechnym zakłamaniu i manipulacji faktami.