Po "Chłopcu z latawcem" sięgnęłam pod "Tysiąc wspaniałych słońc". Obydwie powieści są dowodem na to, że Hosseini potrafi umiejętnie snuć swoje opowieści – bohaterowie to prawdziwi ludzie z krwi i kości, ani idealni, ani wyjątkowi. Mariam jest harami, dzieckiem z nieprawego łoża, a Laila popełnia cudzołóstwo, co wedle zasad szariatu jest surowo (nawet śmiercią) karanym wykroczeniem. Dwie kobiety, główne bohaterki powieści, są jednostkami uwikłanymi w naznaczoną cierpieniem historię, ofiarami krwawych konfliktów w Afganistanie, którego miażdżąca siła, jak zresztą w przypadku każdego konfliktu, porywa wszystkich za sobą. Nie dokonują wyborów, gdyż są bezsilne wobec losu lub inni decydują za nie. Bohaterki powieści popełniły jeszcze jeden grzech – są kobietami. I w tym tkwi właśnie siła tej powieści, będącej dobrze opowiedzianą, dynamiczną historią, która zmusza do refleksji oraz przybliża nieco obraz afgańskiego społeczeństwa i sytuację kobiet.

Jako wychowana w chrześcijańskim świcie Zachodu kobieta, bardzo emocjonalnie reagowałam na niektóre fragmenty powieści, gdyż słowa i poglądy bohaterów wykraczały poza moje wyobrażenie o świecie, małżeństwie, rodzinie. Nie jestem zagorzałą feministką, która wyrywa mężczyźnie siekierę z rąk i zabiera się za rąbanie drzewa, ale głośno mówię, czego oczekuję od mężczyzny i co mnie boli. Pewnie dlatego było mi trudno zrozumieć postawę bohaterek powieści tak mocno osadzonej w zupełnie obcej mi kulturze. Ale przecież i u nas znana jest przemoc domowa, kult mężczyzny, kobieta sprzątająca, gotująca i rodząca dzieci. Jednak w naszej kulturze kobieta ma coś bardzo cennego – wolną wolę. Mariam i Laila, wplątane w życie, którego nie wybrały, długo znoszą poniżenia i przemoc ze strony swego męża, z pozorną pokorą wypełniając rolę żon i gospodyń. Ich historia jest z pewnością historią wielu innych afgańskich kobiet, a sama powieść Hosseiniego - głosem w sprawie tragedii wojny, równości płciowej (w poprzedniej powieści była to równość rasowa) i chyba też niesprawiedliwości społecznej. Hosseini ogranicza się do krytykowania niektórych aspektów społeczeństwa afgańskiego. Bohaterowie są bardzo religijni i starają się żyć w zgodzie z zasadami wiary oraz cenią wartości takie, jak miłość i przyjaźń, o czym dobitnie świadczy postawa Mariam.

Myślę, że warto zagłębić się w losy bohaterów obydwu powieści Hosseiniego po to, by zaznajomić się nieco z kulturą Wschodu i spróbować zrozumieć zachowania bohaterów, co nie znaczy, by je zaakceptować. Wielu pisało o miłości, przyjaźni czy wojnie, ale książki Hosseiniego pozwalają ujrzeć je z perspektywy fascynującej, obcej nam kultury, co sprawia, że czyta się jego powieści z przyjemnością i nie pozostaje obojętnym.