„Superfreakonomia” stanowi kontynuację „Frekonomii”, popularnej książki dla ekonomicznych świrów, jednostek ponadprzeciętnie ciekawych świata. Jak - moim zdaniem - autorzy, którzy stawiają nierzadko dziwne pytania i próbują na nie odpowiedzieć, docierając do rozmaitych badań, tabelek, ludzi przeprowadzających mało popularne eksperymenty. Wyniki bywają zaskakujące i robią wrażenie.

Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że wnioski formułowane są przy użyciu zasad prawdopodobieństwa – kiedy czytamy, że prawdopodobieństwo, iż statystyczny Amerykanin popełni samobójstwo jest pięćset ileś razy większe niż to, że zginie w zamachu terrorystycznym, zaczynamy się zastanawiać, dlaczego boimy się tego drugiego, a mało obchodzi nas to pierwsze. Czym jest terroryzm, skąd ten paniczny strach przed atakami? Wreszcie, co być może najciekawsze z punktu widzenia freakonomów, czy jest możliwość określenia profilu potencjalnego terrorysty? Jak to zrobić? I dlaczego jego cechy odpowiadają (oczywiście jest kilka rzeczy, które go wyróżniają) cechom obywatela i głosującego w wyborach? Próba udzielania odpowiedzi na pytania z reguły uwieńczona zostaje mniejszym bądź większym sukcesem, na pewno zaś staje się bodźcem do kolejnych badań i przemyśleń.

To jeden z wielu przypadków, którym autorzy poświęcają chwilę uwagi. Za każdym razem mówią o problemie aktualnym, który warto byłoby rozwiązać albo przynajmniej zbadać (tutaj szczególnie polecam rozdział poświęcony sprawie ocieplenia globalnego). Jest to rzecz popularnonaukowa, więc ekonomiści z krwi i kości mogą ją sobie przeczytać dla odprężenia, natomiast laicy mają szansę poszerzyć swoją wiedzę i pomyśleć trochę w sposób charakterystyczny dla ekonomistów. Język "Superfreakonomii"(tłumaczenie Agnieszki Sobolewskiej, wyd. Znak, 2011) jest przystępny i pełen humorystycznych wtrętów, co dodatkowo uatrakcyjnia lekturę.

Dla zainteresowanych światem pozycja nie do przecenienia.