"Wiersze" to zbiór utworów Adama Mickiewicza podzielony na podzbiory:

"Okres wileńsko-kowieński", zawierający najwcześniejsze dzieła wieszcza;
"Ballady i romanse", których wydanie w 1822 r. zapoczątkowało romantyzm w Polsce;
"Okres rosyjski" - wiersze powstałe po przymusowym opuszczeniu Polski przez Mickiewicza;
"Sonety" - najpiękniejsze polskie wiersze miłosne;
"Sonety krymskie" napisane podczas podróży na Krym;
"Okres emigracyjny" - utwory napisane głównie w Paryżu;
"Zdania i uwagi" - krótkie, często dwuwersowe i ironiczne komentarze opisujące stereotypy, wartość nauki etc;
"Wiersze okolicznościowe z okresu filomackiego" - utwory napisane na specjalne okazje dla przyjaciół Autora.

Najpiękniejsze z nich to "Ballady i romanse" oraz "Sonety miłosne". Panuje wśród Polaków opinia, że Mickiewicz jest najlepszym pisarzem romantyzmu, ale zaskoczył mnie mimo to darem dobierania słów i tworzenia nastroju. Wiele razy zamyśliłam się nad powodami powstania właśnie takiej metafory czy porównania. Ukłony dla Autora.

Powinniśmy poznawać więcej utworów Mickiewicza. Poza powszechnie znanymi: "Niepewnością", "Do M***", "Odą do młodości", wieszcz pozostawił po sobie o wiele więcej zasługujących na uwagę wierszy, ballad i sonetów.

Zaskakujące jest, jak wiele cytatów z dzieł Adama Mickiewicza przeszło do mowy potocznej. Używamy fragmentów wielkich dzieł nie wiedząc o tym. Czytając "Wiersze" można się przekonać, że to właśnie wieszczowi zawdzięczamy takie sformułowania jak "nocne Polaków rozmowy", "matka Polka" i wiele innych.