...niestety "Krucha jak lód" była w moim przypadku drugą w kolejności po "Bez mojej zgody" i to zaważyło na mojej niekoniecznie rewelacyjnej ocenie tej książki. I jak pierwsza dostała najwyższą ocenę, tak druga musiała zadowolić się tylko piątką. Nie dlatego, że jest to pozycja gorsza czy słabsza, ale przy jej czytaniu pierwszy raz w życiu miałam wrażenie, że sięgnęłam po coś, co już czytałam. Zrozumiałym jest, że wielu pisarzy ma tzw. swój styl czy schemat, według którego toczy się akcja ich powieści (np. kryminały H. Cobena), ale, moim skromnym zdaniem, Picoult zdecydowanie przesadziła pisząc "Kruchą jak lód". Nie powiem, że ogólnie to, co stworzyła jest złe czy nieciekawe. Wręcz przeciwnie. Temat wart poruszenia, a sama książka napisana ciekawie i w sposób wciągający w lekturę. Jednak przez kilka pierwszych stron wrażenie, o którym pisałam na wstępie jest tak silne, że aż irytujące. Potem można się przyzwyczaić i oddzielić bohaterów "Kruchej jak lód" od tych z "Bez mojej zgody", niemniej początkowo aż kłuje w oczy ta zbieżność charakterystyk poszczególnych postaci: bardzo chore dziecko, zaniedbane wskutek tej choroby rodzeństwo, matka gotowa na najwyższe poświęcenie dla dobra pokrzywdzonej pociechy i ojciec, który nie zgadza się z decyzjami matki.

Możemy oczywiście doszukać się pewnych różnic, wynikających choćby z wieku czy płci rodzeństwa czy mniej lub bardziej stanowczej postawy ojca, jednak nie zmienia to faktu, że autorka poszła trochę na łatwiznę, po raz kolejny wkładając w ramy swojej powieści podobny problem osadzony w podobnym środowisku.

Nie wiem, która z tych dwóch książek powstała pierwsza, być może to "Bez mojej zgody" była druga, niemniej kolejność, w jakiej je czytałam spowodowała, że tym razem Picoult dostaje ode mnie ocenę nieznacznie gorszą.

Z drugiej strony, jeśli miałabym odpowiedzieć na pytanie, czy polecam tę książkę, z pewnością odpowiedziałabym twierdząco, bo mimo wszystko warto po nią sięgnąć.