Próba wewnętrznego rozliczenia się z 33-letniego życia zdaje się udręką bohatera. Kim jest ten bohater? Synem, mężem, nieakceptowanym zięciem, ekspertem sądowym, artystą, kumplem od butelki… a może po prostu zagubionym człowiekiem? Każda z tych narzuconych mu przez życie ról zdaje się go przytłaczać, krępować, nie pozwalając wyrażać prawdziwego „ja”.

W trakcie tej „spowiedzi” rozlicza się m.in. z żoną, z którą łączy go jakaś dziwna więź. Ich kontakty popadają ze skrajności w skrajność: czasami znęca się nad nią (fizycznie i psychicznie) bez cienia skrupułów, doprowadzając do furii, strachu, płaczu. Innym razem ten niewytłumaczalny brutalizm przekształca w dość egoistyczną tęsknotę i miłość. W przypływie szczerości przyzna nawet: „tęsknię tylko za jednym człowiekiem – za tobą – i pragnę, abyś należała tylko do mnie, ponieważ nie wiem jeszcze, w imię czego miałbym żyć samotnie”*.

Czytelnik zostaje wciągnięty do labiryntu myśli, kłębowiska doznań i zdarzeń, gmatwaniny uczuć… To nieustanne przeskakiwanie z myśli na myśl, z wątku na wątek tworzy specyficzny klimat – klimat szaleństwa wyrażonego w postaci wewnętrznego monologu, bo tylko w ten sposób, sam przed sobą, bohater potrafi wyrazić swoje emocje.



---
* Vaino Vahing, „Ty”, tłum. Aarne Puu, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1980, s. 51.