I ma prawo zrobić ze światem, co zechce. Takie m.in. słowa padają w książce Swietłany Aleksijewicz "Krzyk Czarnobyla". Czym był Czarnobyl, wie w przybliżeniu każdy, kto pamięta 26 kwietnia 1986 roku lub uczył się historii. W tym dniu w ukraińskiej elektrowni atomowej w Czarnobylu nastąpił wybuch. Największa katastrofa technologiczna XX w. I chociaż elektrownia znajduje się na terenie Ukrainy, to Białoruś ucierpiała najbardziej. Zostało skażone 20% terytorium kraju.
Tragedia ludzi, którzy mieli nieszczęście mieszkać blisko elektrowni jest przejmująca. W jednej chwili musieli opuścić swoje domy. Nie mogli zabrać niczego, bo wszystko było skażone. Jeszcze bardziej okrutny los czekał tych , którzy pracowali na terenie zony w służbach ratunkowych lub jako likwidatorzy. Wielu z nich umierało w okrutnych cierpieniach z powodu choroby popromiennej, wszak skażenie było kilkakrotnie większe niż po wybuchu bomb atomowych w Hiroszimie i Nagasaki. Wielu potem rodziły się dzieci potworki. Ale nie to jest najstraszniejsze. Najgorsze jest to, że ludzie byli oszukiwani. Wierzyli władzy. Człowiek sowiecki idzie tam, gdzie pośle go wszechmocne "naczalstwo", ufając, że zadba ono o bezpieczeństwo ludzi. Okazało się, że nie stosowano należytych zabezpieczeń przed radiacją, lekceważono przepisy. Dlatego tragedia zwielokrotniła się. Jeden z bohaterów Aleksijewicz mówi: "Rosyjski charakter można skreślić w powiedzeniu: jakoś to będzie."
"Krzyk Czarnobyla" skonstruowany jest z monologów ludzi, którzy przeżyli tragedię. Warto oddać im głos.



Czarnobylska modlitwa: Kronika przyszłości (Aleksijewicz Swietłana)