"Historia miłości" jest wzruszającą książką pełną czułości, smutku i autoironii. To historia samotnego człowieka, lub, patrząc z szerszej perspektywy, samotnych ludzi, którzy choć kochają, są sami.

Nie jest to sentymentalna, romantyczna opowieść o niej i o nim. Alternatywnym tytułem mogłaby być "Historia samotności", bo miłość i samotność to postacie pierwszoplanowe.

"Historia miłości" to książka, którą napisał młody, zakochany mężczyzna. W latach młodości był szczęśliwy. Miał miłość ukochanej dziewczyny, dom, rodzinę, talent pisarski, perspektywy na przyszłość. Potem przyszła wojna. Świat się zmienił. Z dawnego życia pozostał tylko talent pisarski. Zamiast ukochanej, wierną towarzyszką życia została samotność. Codzienność wypełniły wyobraźnia i tęsknota za życiem, które miało potoczyć się inaczej.

Książka, którą mężczyzna napisał, wpływa na losy wielu ludzi. Ich życie przeplata się ze sobą. Żadna z tych osób nie jest w pełni szczęśliwa.

"Historia miłości" to bardzo oryginalna książka, która zaskakiwała mnie na każdej stronie. Gdy wydawało mi się, że już domyślam się, jak dalej potoczą się losy bohaterów, czekała na mnie niespodzianka. To tak, jakby autorka mrugała do mnie okiem i mówiła: "Hej, to nie jest Hollywood. Prawdziwe życie pisze ciekawsze scenariusze".

Zakochałam się w tej książce.