Saad Saad, bohater książki Érica-Emmanuela Schmitta, którego imię w języku arabskim znaczy Nadzieja, po angielsku zaś Smutny, odbywa pełną niebezpieczeństw i trudną podróż do swej Ziemi Obiecanej, którą jest Londyn.

Celem jego podróży nie jest wycieczka krajoznawcza, ale podróż "za chlebem" i "za życiem". Saad Saad jest młodym Irakijczykiem, studentem prawa, zakochanym w koleżance ze studiów. Przeżywa rozterki, uniesienia i namiętności zgodnie z prawem swojego wieku, aż do czasu, gdy wybucha wojna i Saad w jednej chwili traci swą młodość. Musi dorosnąć, przerosnąć swojego ojca, podjąć ważną, jeśli nie najważniejszą decyzję, która będzie rzutować na jego i całej rodziny przyszłość. Droga, którą wybiera, nie należy do najłatwiejszych. Saad traci członków rodziny, siły i nadzieję, a zyskuje nowych przyjaciół, doświadczenia oraz wiarę.

Schmitt opisuje tułaczkę Saada z całym bagażem emocji - nadzieje, rozczarowania, smutek, jak również radość z każdego przeżytego dnia.

Książkę czyta się szybko i przyjemnie (jak wszystkie książki Schmitta). Porusza jednak ważny problem emigrantów, pojęcie Starej i Nowej Ojczyzny oraz stosunek ludności rdzennej do napływającej. Stawia pytania o istotę Ojczyzny. Schmitt nie byłby sobą, gdyby nie poruszył także wątku miłości...

Polecam zwłaszcza tym, którzy swą podróż z tym autorem dopiero rozpoczynają.