Powieść dla kobiet (Viewegh Michal).
Pomysł był nietypowy - zamiast reklam powieść w formie listów. Genialne, chciałabym coś takiego znaleźć w naszej komunikacji miejskiej. Jednakże autor słusznie zauważył, że powieści brak zakończenia. Uzupełnił nie tylko o zakończenie, ale również o całą historię.
Najpiękniejsze są listy, adresowane do Laury. Nasycone tęsknotą, wspomnieniem drobnych szczegółów i szczególików nabierają ciepła i wyrazu. Są bardzo osobiste a jednocześnie przecież wystawione na pokaz.
Mamy też świat Laury, świat widziany jej oczami, odbierany jej zmysłami. Wiemy co myśli, co robi. Tu narracja jest wartka, jak plotkowanie z koleżankami lub szybkie blogowe zapiski.
Trochę trudno było mi odbierać Laurę. Z jednej strony dość inteligentna, bystra, a z drugiej powolutku wyłaniał się obraz dziewczyny zapatrzonej w idealną matkę i bezwiednie ją naśladującą - przynajmniej w zmienianiu partnerów jak rękawiczki.
Ogólnie cały "babski" świat powieści wypełniają kobiety nieszczęśliwe - albo źle im w małżeństwie, albo przeskakujące z kwiatka na kwiatek w poszukiwaniu idealnego partnera. Nic nie znaczą, jeśli nie mają "faceta". Laura wraz z matką uciekają od życia - matka, gdyż trochę goryczy już zażyła, a Laura to chyba na wszelki wypadek. Trochę to płytkie i żenujące, jako że pisał ową powieść mężczyzna i kto wie, czy po prostu tych wszystkich stereotypów nie podejrzał w codziennym życiu.
To chyba zaważyło na zaniżeniu oceny.